Η επιρροή του Τύπου στις μάζες και οι τρεις ομάδες ανθρώπων που επηρεάζονται ή όχι από αυτόν...!

H διαχρονικότητα της εξαπάτησης των ΜΜΕ, όπως τις διαβάζουμε από το βιβλίο «Ο Αγών μου» του Αδόλφου Χίτλερ. Απίστευτες οι ομοιότητες, και με το σήμερα.. (τα σημειωμένα με κόκκινο είναι δικές μας παρεμβάσεις):

«Οι δημοσιογραφικοί κύκλοι ιδίως αρέσκονται να περιγράφουν τον Τύπο σαν μια «μεγάλη δύναμη» μέσα στο κράτος. Είναι γεγονός ότι η σημασία του είναι μεγάλη και δεν μπορεί να υποτιμηθεί, διότι ο Τύπος αποτελεί πραγματικά συνέχιση της εκπαίδευσης κατά την ενηλικότητα.

Οι αναγνώστες του Τύπου μπορούν γενικά να διαιρεθούν σε τρεις ομάδες:

·         Πρώτον, σ’ αυτούς που πιστεύουν καθετί που διαβάζουν.

·         Δεύτερον, σ’ αυτούς που αρνούνται να πιστέψουν οτιδήποτε.

·         Τρίτον, σ’ αυτούς που εξετάζουν και ελέγχουν αυτά που διαβάζουν και κρίνουν αναλόγως.

Στην σημερινή εποχή υπάρχει και μία τέταρτη ομάδα, η οποία δημιουργήθηκε από την πληθώρα της πληροφόρησης. Σε αυτήν ανήκουν εκείνοι που δεν πιστεύουν τίποτα από ό,τι προέρχεται από τα εμφανώς συστημικά μέσα μαζικής εξαπάτησης και τα ανδρείκελά τους δημοσιογράφους, αλλά πιστεύουν καθετί που προέρχεται από «επαναστατικές» πηγές και δημοσιογράφους του περιθωρίου, πάλι χωρίς έρευνα και κριτική σκέψη. Νομίζουν ότι έχουν αφυπνιστεί, αλλά είναι το τελικά το ίδιο ευάλωτοι στην προπαγάνδα.  Ποιοτικά διαφέρουν ελάχιστα από την πρώτη ομάδα. 

Αριθμητικά η πρώτη ομάδα είναι μακράν η μεγαλύτερη. Αποτελείται από την μεγάλη μάζα του λαού και συνεπώς αντιπροσωπεύει την πιο απλοϊκά σκεπτόμενη μερίδα του έθνους. Δεν μπορούμε να την ταξινομήσουμε με κριτήριο το επάγγελμα, αλλά ως επί το πολύ βάσει γενικών βαθμών πνευματικής ανάπτυξης. Στην ομάδα αυτή ανήκουν όλοι όσοι είτε από την καταγωγή τους είτε από την παιδεία τους δεν διαθέτουν ανεξαρτησία σκέψης και που, εν μέρει από ανεπιτηδειότητα και εν μέρει από αδυναμία, πιστεύουν οτιδήποτε τους παρουσιάζεται σε άσπρο και μαύρο. Σ’ αυτούς ανήκει επίσης ο τύπος εκείνος των τεμπέληδων οι οποίοι μπορούν κάλλιστα να σκεφτούν, αλλά εξαιτίας της διανοητικής τους οκνηρίας πιάνονται ευχαρίστως απ’ οτιδήποτε σκέφτεται κάποιος άλλος, με τη μετριοπαθή αντίληψη ότι εκείνος ο άλλος κατέβαλε πνευματική προσπάθεια. Τώρα, σε όλους αυτούς τους χαρακτήρες που αποτελούν τις μεγάλες μάζες η επιρροή του Τύπου θα είναι τεράστια. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να εξετάσουν τι είναι αυτό που τους παρουσιάζουν, κατάσταση που έχει ως αποτέλεσμα η στάση τους συνολικά απέναντι σε όλα τα προβλήματα της ημέρας να διαμορφώνεται σχεδόν αποκλειστικά από τις εξωτερικές επιδράσεις που δέχονται από άλλους.  Αυτό μπορεί μεν να αποβεί πλεονέκτημα όταν η διαφώτισή τους γίνεται από μια σοβαρή και φιλαλήθη ομάδα, είναι όμως καταστροφικό όταν δέχονται επιρροές από απατεώνες και ψεύτες. 

Η δεύτερη ομάδα είναι κατά πολύ μικρότερη αριθμητικώς. Εν μέρει αποτελείται από στοιχεία τα οποία καταρχάς ανήκουν στην πρώτη ομάδα, αλλά μετά από μακρές και πικρές απογοητεύσεις μετακινήθηκαν στην αντίθετη και δεν πιστεύουν πια τίποτε που έρχεται μπροστά τους τυπωμένο. Απεχθάνονται όλες τις εφημερίδες· είτε δεν τις διαβάζουν καθόλου είτε, χωρίς να κάνουν εξαιρέσεις, επικρίνουν το περιεχόμενό τους, αφού, όπως πιστεύουν, αποτελείται αποκλειστικά από ψέματα και απάτες. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ δύσκολο να χειραγωγηθούν, καχύποπτοι καθώς είναι ακόμα και μπροστά στην αλήθεια. Επομένως, είναι χαμένοι για κάθε θετική πολιτική εργασία.

Η Τρίτη ομάδα, τέλος, είναι μακράν η μικρότερη. Την απαρτίζουν πνεύματα πραγματικά καλλιεργημένα, που τα φυσικά τους χαρίσματα και η παιδεία τους τούς δίδαξαν την ανεξαρτησία της σκέψης, που προσπαθούν να μορφώνουν προσωπική γνώμη για το καθετί, που υποβάλλουν οτιδήποτε διαβάζουν σε εξονυχιστική εξέταση και το επεξεργάζονται παραπέρα οι ίδιοι. Δεν θα διαβάσουν εφημερίδα χωρίς να βάλουν πάντοτε το μυαλό τους να συνεργαστεί, κάτι που δημιουργεί δυσκολίες στον συντάκτη. Οι δημοσιογράφοι εκτιμούν τέτοιους αναγνώστες με τις μεγαλύτερες επιφυλάξεις. Για τα μέλη της τρίτης αυτής ομάδας, σημειωτέον, οι ανοησίες που μπορεί να γράφει μια εφημερίδα δεν είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες ούτε, επιπλέον,  έχουν μεγάλη σημασία.  Οι πιο πολλοί από αυτούς κατά την πορεία της ζωής τους έμαθαν να μετράνε καθένα δημοσιογράφο σαν έναν κατεργάρη που λέει αλήθεια μόνο μια φορά στο τόσο. Δυστυχώς, όμως,  η σπουδαιότητα των έξοχων αυτών ανθρώπων έγκειται αποκλειστικά στο πνεύμα τους, όχι στον αριθμό τους – κάτι ατυχές σε μιαν εποχή που η σοφία δεν είναι τίποτα και το πλήθος είναι τα πάντα! Σήμερα που αποφασίζει η ψήφος της μάζας, τη μεγαλύτερη βαρύτητα έχει η πολυπληθέστερη ομάδα, κι αυτή είναι η πρώτη: οι αφελείς ή οι εύπιστοι (επιβάλλεται να προσθέσουμε και τους δειλούς και φοβικούς).»

Σημαντική σημείωση

Στις μέρες μας, δεν διακρίνεται κάποιο σαφές κριτήριο ταξινομήσεως, για το που ανήκουν οικονομικά, επαγγελματικά, μορφωτικά, τα άτομα που απαρτίζουν αυτές τις τρεις ομάδες (τέσσερεις σήμερα). Σε οποιαδήποτε από αυτές μπορεί να ανήκει, ένας ζητιάνος που δεν έχει βγάλει ούτε το δημοτικό, μέχρι ζάμπλουτος πανεπιστήμονας – διανοούμενος, με εκατοντάδες περγαμηνές και διπλώματα. Πραγματικά μπορεί να είναι το ίδιο κωθώνια, ευκολόπιστοι και κυρίως δειλά και φοβικά άτομα, που εύκολα χειραγωγούνται και κατευθύνονται, είτε είναι εύποροι ή φτωχοί, είτε σπουδαγμένοι ή αμόρφωτοι.

Σίγουρα όμως η τρίτη ομάδα διαφοροποιείται. Συνήθως απαρτίζεται από άτομα με έντονο το επαναστατικό στοιχείο. Είναι ερευνητές, ως επί το πλείστον απαλλαγμένοι από δόγματα, με βαθύτατη πολιτικοοικονομική μόρφωση, που έχουν αποκτήσει οι ίδιοι με κόπο και όχι από τα πανεπιστήμια. Είναι πασιφανές, αφού ψάχνονται συνεχώς και αμφισβητούν ή αποδέχονται πράγματα, ύστερα από βαθιά μελέτη και έρευνα, ότι αποτελούν τους πραγματικά μορφωμένους ανθρώπους. Όχι με την στενή μόρφωση που παρέχει το πανεπιστήμιο για τέσσερα χρόνια, σε μία ειδίκευση, αλλά με την ασταμάτητη μελέτη, σε όλη την πορεία του βίου τους, όλων των θεμάτων που μπορεί να απασχολούν μία κοινωνία.