ΚΚΕ "Ενωμένοι στον Αγώνα"... στην μάσα χωριστά! Η απόδειξη...

Στο βιβλίο, του γνωστού κομμουνιστή Χρόνη Μίσσιου, "...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς" βρίσκεται η απόδειξη, ότι οι εξουσιαστές αυτού του βδελύγματος, εκμεταλλευόντουσαν την αγωνιστικότητα και την επαναστατική φύση κάποιων ανθρώπων, για να αυτοϊκανοποιούνται παίζοντάς το αρχηγοί! 
Διαβάζουμε:

"Τέλος, ο Νικόλας, που λες, δεν άντεξε στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση στο κοτέτσι, όλα του βγαίναν ανάποδα: τα νέα που μας κατέβαζε η καθοδήγηση, εξωτερικά πάμε καλά, εσωτερικά πάμε καλά, ενώ μας είχαν γαμήσει την αδελφή ανάσκελα... το βόλεϋ το παίζαμε, και που η καθοδήγηση καθόριζε τις θέσεις, να πούμε εσύ θα παίξεις καρφί, εσύ θα παίξεις κέντρο, και τα ρέστα. Μαλακίες, δηλαδή, να σου φεύγει το καφάσι. Ήθελαν ντε και καλά κάπου ν' ασκούν εξουσία...

Τέλος, μη σε ζαλίζω τώρα μ' αυτά, γενικά, άμα έβλεπε την καθοδήγηση - τί καθοδήγηση δηλαδή, αρχίδια, ξέρεις, αγάπα το κελί σου σαν το σκλάβο που λατρεύει τις αλυσίδες του, τρώε όλο το φαΐ σου, που δε μας έφτανε ούτε για κολατσιό, και τα ρέστα, άμα που λες έβλεπε την καθοδήγηση, ήταν σαν τον ταύρο που βλέπει κόκκινο πανί. Εγώ όλο από δίπλα, τον είχα από κοντά να μη εκτραπεί, που λένε... Ώσπου μια μέρα - ήμαστε τρελά χαρμάνια, δεν είχαμε ούτε τριτάκι να φουμάρουμε, μας μίλαγε ένας από την καθοδήγηση, πάλι σε απεργία πείνας ή κάτι τέτοιο κατεβαίναμε - τέλος, τραβάει που λες ο τύπος κι ανάβει ένα δοκάρι, ολόκληρο τσιγάρο, σου λέω.... Γλάρωσαν τα μάτια μας.

Γυρίζει ο Νικόλας και του λέει, δηλαδή, ρε συναγωνιστή, στον αγώνα ενωμένοι, στο τσιγάρο χωριστά; το' πε έτσι, για να τον καρφώσει, ξέρεις τώρα πόσο περήφανος ήταν. Τέλος, τί του απαντάει, που λες, το κωλόπαιδο; "Τι να γίνει, συναγωνιστή, στις συνθήκες του καπιταλισμού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κομμουνισμό". Σκέτη χαμούρα, σου λέω, ούτε για τα μάτια να πει, πιάστε και σεις καμμιά καυτή, ρε παιδιά.  Και να φανταστείς, όλοι ήμαστε μελλοθάνατοι, κάθε βράδυ περιμέναμε να μας πάρουν για την απομόνωση... Τί να πείς!"

Αυτοί ήταν πάντα οι αρχηγοί τους (εκτός ίσως κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων), χαρμάνια της εξουσίας.
 Ήθελαν να μοιράσουν τον πλούτο όχι γιατί πίστευαν στην ισονομία, αλλά γιατί, εφόσον οι ίδιοι δεν μπορούσαν να τον έχουν, δεν έπρεπε κανείς να ξεχωρίζει από αυτούς.
Και φυσικά προδότες.