Ένα άλλο λάθος, που οφείλεται στην σύγχυση των εννοιών του
ανθρωπίνου όντος και του ατόμου, είναι η δημοκρατική ισότητα. Σήμερα το δόγμα
αυτό καταρρέει, από τα χτυπήματα της πείρας των λαών. Είναι λοιπόν άχρηστο να
δείξουμε το ψεύτικό του. Πρέπει όμως να εκπλαγούμε για την τόσο μακρόχρονη επιτυχία
του. Πώς μπόρεσε η ανθρωπότητα να πιστέψει τόσο καιρό σ’ αυτό; Γιατί δεν
λογαριάζει τη σύσταση του σώματος και της συνείδησης και δεν ταιριάζει στο
συγκεκριμένο γεγονός που είναι το άτομο. Τα
ανθρώπινα όντα είναι, αναμφισβήτητα, ίσα. Τα άτομα όμως δεν είναι και η ισότητα
των δικαιωμάτων τους είναι αυταπάτη.
Ο πνευματικά αδύναμος
και ο μεγαλοφυής δεν μπορούν να είναι ίσοι εμπρός στον νόμο. Το ηλίθιο, το
κουτό, το ανίκανο να προσέξει και να συγκεντρωθεί ον, δεν έχει δικαίωμα για μια
ανώτερη μόρφωση. Και είναι εξωφρενικό να του δίνουμε τα ίδια εκλογικά
δικαιώματα, που δίνουμε και στο τέλεια αναπτυγμένο άτομο.
Και τα φύλα επίσης
δεν είναι ίσα. Και είναι πολύ επικίνδυνο να παραγνωρίζουμε όλες αυτές τις
ανισότητες.
Η δημοκρατική αρχή,
εμποδίζοντας την ανάπτυξη των διαλεχτών, συνετέλεσε στην κατάπτωση του
πολιτισμού. Είναι φανερό πως οι ατομικές ανισότητες πρέπει να γίνονται
σεβαστές. Μέσα στην σύγχρονη κοινωνία υπάρχουν λειτουργήματα που προσαρμόζονται
στους μεγάλους, στους μικρούς, στους μέσους και στους κατώτερους. Δεν πρέπει όμως να ζητάμε να διαπλάσσουμε
τα ανώτερα άτομα με τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιούμε και για τα μέτρια. Η
τυποποίηση, με το δημοκρατικό ιδεώδες, των ανθρωπίνων όντων, εξασφάλισε, επίσης
την κυριαρχία των αδυνάτων.
Και αυτοί, σε όλες
τις περιοχές, προτιμήθηκαν από τους δυνατούς. Βοηθούνται και προστατεύονται,
συχνά ακόμη και θαυμάζονται. Οι άρρωστοι, οι εγκληματίες και οι τρελλοί,
προκαλούν, επίσης, τη συμπάθεια του κοινού. Ο μύθος της ισότητας, η αγάπη
του συμβόλου και η περιφρόνηση του συγκεκριμένου, είναι σε ένα μεγάλο βαθμό,
ένοχοι για την κατάπτωση του ατόμου.
Επειδή ήταν αδύνατο
να ανυψωθούν οι κατώτεροι, ο μόνος τρόπος για να δημιουργηθεί η ισότητα ανάμεσα
στους ανθρώπους ήταν να τους κατεβάσουν όλους στο κατώτερο επίπεδο. Κι έτσι
εξαφανίστηκε η δύναμη της προσωπικότητας.
Αλέξης Καρέλ (Ο άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος, 1935)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου