5 Απριλίου 2011

"Η Ελλάδα ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα;" Νίκος Κούνδουρος, στην εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ"

Γίνεται για ακόμη μία φορά αντιληπτό, όπως λέει και ο σοφός λαός μας, ότι αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις. Και διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο που παραθέτουμε, τουλάχιστον ο Νίκος Κούνδουρος, έμαθε.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι μαθαίνουμε αργά. Έχουν περάσει κιόλας 20 χρόνια από την επέλαση των λαθρομεταναστών και δεν κάνουμε τίποτα.
Έχουν περάσει 20 χρόνια που η Ελλάς βρίσκεται υπό "ειρηνική κατοχή" και ακόμα δεν έχουμε αποτινάξει αυτόν τον ζυγό των λαθροεποίκων.
 
Νίκος Κούνδουρος: «Σήμερα ο τρομοκράτης έχει όνομα και ΑΦΜ»
Είναι οργισμένος και έτοιμος να πολεμήσει με όπλο την τέχνη του.
Νίκος Κούνδουρος: «Σήμερα ο τρομοκράτης έχει όνομα και ΑΦΜ»


Με περιμένει στην αυλή του σπιτιού του στο Μετς. Είναι ντυμένος, όπως πάντα, στα μαύρα. Περπατά αργά: οι συνέπειες της επίθεσης που δέχθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο σπίτι του, το οποίο λεηλατήθηκε από τέσσερις αλλοδαπούς που παραλίγο να τον σκοτώσουν, είναι εμφανείς.

Ωστόσο ο Νίκος Κούνδουρος νιώθει και δείχνει βράχος. Δεν κρύβει την οργή του, λυπάται για όσους οδήγησαν την πατρίδα του στην κατάντια, αλλά είναι έτοιμος ακόμη και σήμερα να πολεμήσει. Ισως όχι με ένα τουφέκι, όπως έκανε στον ΕΑΜ, αλλά με μια καινούργια ταινία.

- Πριν από μερικούς μήνες ζήσατε
ακόμη μία τρομερή περιπέτεια στην ούτως ή άλλως περιπετειώδη ζωή σας.Κατ΄ αρχάς,πώς αισθάνεστε σήμερα;
«Βράχος. Το συμβάν βέβαια έχει ακόμη την “ουρά” του γιατί τα άτιμα τα πλευρά θέλουν μήνες να κολλήσουν. Επτά-οκτώ μήνες. Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το πέρασα».

- Για ποιον λόγο μπορεί κάποιος
να χαίρεται που παραλίγο να πεθάνει;
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».

- Από εκείνη τη βραδιά τι δεν θα ξεχάσετε
ποτέ;
«Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ΄ τον, τον πούστη! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτραπάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ΄ τον”, το “πούστης” τι το θέλανε; Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι εμείς».

- Τι το ιδιαίτερο είχε το
περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι;
«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος. Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει. Τους το έδωσα. Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα. Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί δεκαπέντε ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».

- Ετυχε να συναντηθείτε με αλλοδαπό
μετά το περιστατικό; Και αν ναι,τι έγινε;
«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπω ση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».

- Θα πρέπει να είναι πολύ παράξενο
για έναν άνθρωπο που έχει δει τόσο πολλά: Εμφύλιο,Κατοχή, εκτελέσεις, εξορία στη Μακρόνησο...

«Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μιας αδεξιότητάς μου. Ηταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στον δρόμο χωρίς το καρδιοκτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Οπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”. Ο καθένας μπορεί να κάνει το οτιδήποτε και ο καθένας μπορεί να υποστεί το οτιδήποτε. Η Αστυνομία, σύμφωνα με τα λόγια του, μπορεί να κάνει πάρα πολύ λίγα πράγματα και ακόμη λιγότερα να κυνηγήσει, πόσω μάλλον να καταδικάσει. Και έτσι είναι. Κακό τέλος είχε η ηρωική ελληνική φυλή μετά το αλβανικό, μετά τον ανταρτοπόλεμο, μετά το ασικλίκι, μετά τη νίκη της Δεξιάς, μετά το Μακρονήσι. Ολα αυτά τα πράγματα σφράγισαν το κακό μέρος από τη μοίρα του Ρωμιού. Ισως μας προόριζε η μοίρα για μια καλύτερη ζωή. Για ελευθερία».

- Η Ελλάδα ωστόσο έχει κρατήσει
όλα αυτά τα χρόνια.
«Κρατήθηκε από το αίμα κάποιων που βρέθηκαν φάτσα με φάτσα με τον θάνατο. Και τι είχαν κάνει; Πρόδωσαν, λέει, την πατρίδα. Μα την πατρίδα την προδίδουν κάθε μέρα. Την πατρίδα σήμερα την προδίδουν οι βουλευτές, την προδίδουν οι άνθρωποι με το πολύ χρήμα, την προδίδουν αυτοί οι αθλιότατοι που διαχειρίστηκαν τα εθνικά ταμεία μας- ο Τσοχατζόπουλος, ας πούμε. Τους ξέρουμε όλοι. Σήμερα ο ελληνικός λαός είναι ταπεινωμένος και με σκυμμένο το κεφάλι. Μονάχα η φοβερή πείνα, η οποία κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και σε μερικούς μήνες θα μετατρέψει τον φόβο σε πανικό, θα σπρώξει κατά τη γνώμη μου τον λαό στον δρόμο. Είδες τι έγινε στην Αγγλία; Θα το κάνουμε κι εμείς, δεν γίνεται αλλιώς. Με τη φωνή “Κάτω οι βάρβαροι”. Οι χρηματιστές, η κυρία Μέρκελ, αυτοί είναι οι βάρβαροι. Εμείς τι φταίμε; Θα μου πεις, δεν υπάρχει άνθρωπος σε μια δημοκρατική κοινωνία που να μη φταίει. Αλλά αν κάνεις σε καθέναν μια ανάλυση θα δεις ότι δεν φταίμε. Εσύ τι φταις; Εγώ τι φταίω; Υπάρχει αυτή η τρομερή γενίκευση. Ολοι τα φάγαμε. Τι πρόλαβες να φας εσύ ή εγώ; Ο ελληνικός λαός είναι αμέτοχος εκ των πραγμάτων. Οχι μόνο δεν τα έφαγε αλλά δεν είχε και τη δυνατότητα να τα φάει γιατί ζει κάτω από τον ζυγό δημοκρατικών κυβερνήσεων, είτε λέγονται Νέα Δημοκρατία είτε λέγονται ΠαΣοΚ. Οι τρομοκράτες του λαού είναι το κράτος. Ποιος είναι περισσότερο τρομοκράτης σήμερα από τον κ. Παπακωνσταντίνου; Ο φουκαράς που τραβά μια τουφεκιά και σκοτώνει έναν άλλον φουκαρά δεν είναι τρομοκράτης. Είναι παιχνίδι. Οι τρομοκράτες δεν είναι πια κάτι αόριστο. Σήμερα ο τρομοκράτης έχει όνομα, έχει επίθετο, έχει ΑΦΜ. Τα έχει όλα».

- Τι κάνει λοιπόν μπροστά στο
αδιέξοδο ένας έλληνας καλλιτέχνης;
«Δεν είναι εύκολο να είσαι Ελληνας αυτή τη στιγμή. Ή πρέπει να αποσυρθείς στο σπίτι σου και απλώς να βλέπεις, σαν παρατηρητής, ή, αν θες να πάρεις μέρος στα πράγματα, θα πρέπει να γίνεις πρόσωπο υπό έλεγχο. Οχι της Αστυνομίας ή της εξουσίας αλλά του γείτονά σου, του αδελφού σου, της Ιστορίας που σε περικυκλώνει. Πρέπει να είσαι συνεχώς υπόλογος. Η δική μου αντίσταση ήταν πάντα να κάνω ταινίες όχι διασκεδαστικές αλλά που ήθελαν να καταθέσουν το άδικο μαρτύριο ενός λαού που προοριζόταν για καλύτερη μοίρα. Και αυτό πρόκειται να κάνω τώρα με την επόμενη ταινία μου, το “Πλοίο”».

......


Ενημερωθήκαμε για το άρθρο από:  http://kolotoubes.blogspot.com/
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου