Νομοταγής Δικτατορία – Αναξιόπιστη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία;

Σεπτέμβριος του 1968, η δικτατορία των Συνταγματαρχών έχει πια εγκαθιδρυθεί για τα καλά στην Ελλάδα. Έχουν περάσει 15 μήνες από την ημέρα που τα τεθωρακισμένα είχαν βγει στους δρόμους και ανέτρεψαν την Βασιλευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Ένας νέος φαντάρος υπηρετεί εκείνη την περίοδο στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου.

Μία μέρα λοιπόν του Σεπτέμβρη καλείται να συνοδεύσει έναν λοχαγό, τού στρατοπέδου του, ο οποίος ήθελε να κατέβει στο κέντρο των Αθηνών.

Θα κατέβαιναν με το ιδιωτικό όχημα τού Έλληνα αξιωματικού και αυτό παραξένεψε τον φαντάρο μας· αλλά δεν έδωσε σημασία· ευκαιρία να βγει και βόλτα.

Φθάνουν στην Ομόνοια και συγκεκριμένα σταθμεύουν στην οδό Σόλωνος (εκεί που σήμερα, ακόμη και τα μεσημέρια, το σκέφτεσαι να κυκλοφορήσεις).

Σε εκείνο το σημείο λοιπόν μαθαίνει και τον λόγο της παρουσίας του στο όχημα. Ο λοχαγός βάζει το πηλίκιό του στο πίσω παράθυρο και τού λέει: «αφήνω το καπέλο μου, αν έρθει κανένας τροχονόμος δείξ’ του το και πες του ότι έχω πεταχτεί για ένα λεπτό σε μία επείγουσα δουλειά και ότι έρχομαι αμέσως».

Ο νέος στρατευμένος έμεινε έκπληκτος από την αγωνία τού αξιωματικού του, να μη τον γράψει ο τροχονόμος.

Τότε κατάλαβε ότι οι νόμοι επί δικτατορίας εφαρμοζόντουσαν ακόμα και για αυτούς που κατείχαν την εξουσία.

Κατάλαβε, ότι ο Έλληνας λοχαγός είχε πάρει σαφή εντολή να μη εκμεταλλεύεται την εξουσία του και ο Έλληνας αστυνομικός είχε πάρει εντολή να εφαρμόζει τον νόμο σε όλους του Έλληνες Πολίτες (Οι κλήσεις μάλλον δεν σβήνονταν).

Στην περίοδο λοιπόν που η δικτατορία ήταν στην μεγάλη της δύναμη, οι αξιωματικοί του στρατού δεν αυθαιρετούσαν.

Αυτά μας τα είπε ο πρωταγωνιστής εκείνου του συμβάντος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Με την παράθεση του παραπάνω περιστατικού δεν θέλουμε να εξωραΐσουμε το Δικτατορικό καθεστώς· άλλωστε προξένησε, ηθελημένα ή άθελα, εθνικά κακά στην χώρα μας και περιόρισε βασικές ελευθερίες.

Όμως θα πρέπει να γίνει παραδεκτό ότι λειτούργησε αξιοκρατικά, ότι δεν λήστεψε το κράτος και ότι οι νόμοι εφαρμοζόντουσαν (τουλάχιστον σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την σημερινή Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, της ρεμούλας, του μέσου, της αναξιοκρατίας).

Καλό θα ήταν λοιπόν, οι σημερινοί διαχειριστές της «Δημοκρατίας» να παραδειγματιστούν και να προσπαθήσουν, αληθινά και με ζήλο  να βελτιώσουν το πολίτευμα. Είναι απαράδεκτο για το σημερινό πολιτικό σύστημα, άνθρωποι που έχουν ζήσει την Χούντα, αυτό το ανελεύθερο και απολυταρχικό καθεστώς, να αναπολούν τις μέρες της επταετίας, με νοσταλγία.