Παρατηρώντας μια ακόμα εκλογική διαδικασία βλέπω να ωριμάζει στο νου της Ελληνικής κοινωνίας η ιδέα της αποχής και μάλιστα να τείνει να γίνει τάση και πολιτική θέση. Όσοι απέχουν επιθυμούν να στείλουν ειρηνικό μήνυμα αγανάκτησης στο πολιτικό σκηνικό και την απαξίωση προς τα κόμματα που δείχνουν υπεύθυνα για αρκετά από τα δεινά του τόπου μας.
Είναι μια απόφαση που φαντάζει αποτελεσματική, και παρμένη μετά από βαθιά σκέψη και με εναλλακτική, προοδευτική πολιτική λογική. Την ίδια ώρα, τα κόμματα και τα Μ.Μ.Ε επιδεικνύουν ταραχή, στεναχώρια, και προβληματισμό για το λυπηρό αυτό φαινόμενο.
Όμως, πρέπει να απαντηθούν κάποια ερωτήματα ώστε να αποδεχτούμε την αποχή ως υπεύθυνη θέση αλλά και το αν πράγματι είναι δυσάρεστα τα φαινόμενα αδιαφορίας των πολιτών για το πολιτικοδημοσιογραφικό σύστημα.
Η εκλογική είναι μια πέρα για πέρα δημοκρατική διαδικασία που έχει τεράστια σημασία για την κοινωνία. Κάθε φορά που μπαίνω στο εκλογικό κέντρο βλέπω άτομα που δείχνουν είτε ασήμαντα για να επηρεάζουν την διακυβέρνηση του τόπου είτε άτομα που δείχνουν βαρόμετρα για τη διαμόρφωση της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Κι όμως έχουμε όλοι την ίδια δύναμη, μια και μόνο ψήφο. Υπάρχουν άνθρωποι σε κράτη που δεν έχουν καν το δικαίωμα της ψήφου. Απέχοντας από τις εκλογές, απέχεις από τη δημοκρατία. Πρέπει να εκτιμάμε όσα έχουμε κερδίσει και όχι να υψώνουμε μπαϊράκι μόνο όταν στερούμαστε κάποια δικαιώματα, είναι τιμητικό για όσους πάλεψαν για τη δημοκρατία αλλά και τους εαυτούς μας να πάμε μια Κυριακή και να καταθέσουμε τη θέση μας σε ένα χαρτί!
Μπορεί η θέση να είναι κόμμα, λευκό, άκυρο ή οτιδήποτε άλλο. Έτσι δείχνουμε τουλάχιστον ότι είμαστε εδώ. Αυτό φοβίζει τους πολιτικούς. Θέλουν να ψηφίζουν λίγοι για να μπορούν να ελέγχουν μικρότερο άρα και ευέλικτο εκλογικό σώμα. Είναι δύσκολο να κουμανταριστεί όλος ο ελληνικός λαός. Οπότε, δεν είναι αληθινό πρόβλημα για το πολιτικό σύστημα το μεγάλο ποσοστό αποχής. Για να στηρίξω τη θέση μου δίνω ένα παράδειγμα. Στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας μας όπου τα κόμματα ασκούν δυναμικά πολιτική, την εκλογική διαδικασία την έχουν περιορίσει σε ένα πολύ μικρό ποσοστό - τουλάχιστον όχι ικανοποιητικό - των φοιτητών και σπουδαστών. Συμμετέχουν οι εγγεγραμμένοι στα ψηφοδέλτια, οι φίλοι τους και λίγοι απλοί φοιτητές ή σπουδαστές. Σχεδόν μια διαδικασία για κομματικοποιημένους που θεσμοθετεί μηχανισμούς για το σύνολο των φοιτητών και όχι μόνο για όσους ψηφίζουν. Φανταζόμαστε όλοι ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για τις παρατάξεις να κάνουν
Πρέπει νομίζω να δούμε μήπως σκάβουμε το δικό μας λάκκο και μάλιστα με περήφανο χαμόγελο στα χείλη! Αυτό που έπρεπε να εισπράττουν όσοι αποφασίζουν να ασχοληθούν με τα κοινά και να ζητήσουν την πολιτική μας στήριξη είναι ότι ο λαός θα είναι πάντα εκεί και έτοιμος να δώσει αλλού το χρίσμα αν κάτι δεν γίνεται σωστά!
Δεν λέω πως δεν κατανοώ τη θέληση πολλών να επιστρέψουν αδιαφορία σε κάποιους που με τις πολιτικές τους κινήσεις αδιαφορούν για το κοινό συμφέρον και πλήττουν αυτό με τα έργα τους. Όμως η αδιαφορία με την αποχή δεν έχει αποτέλεσμα! Δεν φτάνει στα αυτιά των αποδεκτών. Δεν μετριέται στο εκλογικό αποτέλεσμα. 40% άκυρα θα ήταν ένα πραγματικό πρόβλημα που θα αποτυπωνώταν στα πρακτικά της δημοκρατίας μας! Τώρα έχει αντίκτυπο και επιρροή μόνο σε τηλεοπτικά προγράμματα και γενικά ΜΜΕ.
Όσον αφορά το άκυρο, που ανέφερα ως παράδειγμα, είναι ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει την πολιτική ανακατωσούρα που έχουμε στο κεφάλι μας. Είναι άξιο εσωτερικής διερεύνησης το γεγονός να μην υπάρχει μια υποψηφιότητα που καλύπτει τις βασικές προδιαγραφές που έχουμε θέσει.
Τέλος, θυμάμαι να λένε πως δεν θέλουν να ψηφίσουν συμβιβαστικά, όποιον δηλαδή κάνει το λιγότερο κακό. Ακούγεται σωστό. Μα σκέφτηκα πως σε βάθος χρόνου και σε πολλές περιπτώσεις, σε πολιτικό και προσωπικό επίπεδο, πρέπει να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις σε δύσκολες συνθήκες, εξετάζοντας τη λεπτομέρεια. Ο κόσμος είναι αυστηρός όταν κρίνει άλλους μα πράττει διαφορετικά από την ιδεολογία του αρκετές φορές. Δεν εφαρμόζει την αυστηρότητα του στον εαυτό τους. Μου θυμίζουν κάποιους, ώριμους ηλικιακά, που δε θα στήριζαν υποψηφιότητα, για την κυβέρνηση της χώρας, με αδυναμίες και κενά σημεία, δε θα συμβιβαζόταν με κάτι όχι ιδανικό... μα για να διαλέξουν σύζυγο συμβιβάζονται. Πράγμα που ίσως καταδίκαζαν σε νεότερη ηλικία. Δύο μέτρα και δύο σταθμά...
(diodoro)
diodorok@msn.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου