ΣΧΟΛΙΟ: Ασφαλείς συγκρίσεις δεν μπορούν να γίνουν, γενικά, μεταξύ αθλητών εκείνης της περιόδου με του σήμερα. Όμως είναι σίγουρο ότι είχα εξαιρετική αντοχή και δύναμη.
Υπενθυμίζουμε απλώς, ότι ο οπλισμός ενός οπλίτη (σύμφωνα με τις περισσότερες εκτιμήσεις), που ήταν η πολεμική μηχανή της εποχής, ζύγιζε κατά την διάρκεια της μάχης, γύρω στα 30 κιλά + >20 κιλά η ασπίδα, σύνολο περίπου 50 κιλά και σίγουρα πάντως όχι κάτω από 40 κιλά!!! Ο οπλισμός περιελάμβανε το ξίφος, το δόρυ, την περικεφαλαία, τις περικνημίδες, τον θώρακα και φυσικά το όπλο (την ασπίδα δηλαδή).
Θα γίνουμε πιο σαφείς με το ακόλουθο παράδειγμα:
Ακόμα κι αν οι περισσότερες μάχες μπορεί να μη κρατούσαν πάνω από μία ώρα (όχι ότι είναι λίγο αυτό), εντούτοις, κάποιες μάχες μας δίνουν περίλαμπρα την απίστευτη αντοχή των προγόνων μας.
- Φανταστείτε ότι, οι "όχι και τόσο" γυμνασμένοι Αθηναίοι Οπλίτες, στην μάχη του Μαραθώνα, περπάτησαν σε παράταξη από το στρατόπεδό τους μέχρι του πεδίου της μάχης, απόσταση δηλαδή περίπου 1,3 χιλιομέτρων, με οπλισμό που έφθανε μαζί με την ασπίδα, γύρω στα 40 με 50 κιλά, όπως είπαμε!
- Τα τελευταία 150 με 200 μέτρα, που τους χώριζαν από το περσικό στράτευμα, τα διένυσαν τροχάδην για να αποφύγουν, όσο το δυνατόν, τα εχθρικά βέλη!!
- Και φθάνοντας στους πέρσες, δεν σταμάτησαν για κάνα μισάωρο για να ξεκουραστούν και να ξελαχανιάσουν, αλλά άρχισαν ΑΜΕΣΩΣ μία μάχη, σώμα με σώμα, που κράτησε γύρω στις 3 ώρες!!!
Απίστευτη αντοχή και δύναμη, όχι για μερικούς αθλητές όπως σήμερα, αλλά σχεδόν για το σύνολο των Ελλήνων Πολιτών-Οπλιτών, που έναν σημερινό υπεραθλητή (μαζί με όλες τις ντόπες του) τον τρομάζουν...!
H "Μηχανή του Χρόνου" παίζει μπάλα στο SPORT 24: Ήταν σκληροτράχηλοι και αγωνίζονταν μέχρι τελικής πτώσεως. Ο Μάικ Τάισον δεν θα είχε καμία ελπίδα μπροστά στους αρχαίους Έλληνες πυγμάχους.
Η πυγμαχία («πυγμή») στην αρχαία Ελλάδα ήταν σκληρότερη ακόμη και από το σημερινό επαγγελματικό box. Στην αρχαία πυγμαχία δεν υπήρχαν ούτε κατηγορίες βαρών, ούτε γύροι με ενδιάμεσα διαλείμματα, ούτε βαθμοί, ούτε νίκη ή ήττα στα σημεία, ούτε διακοπή σε περίπτωση αιμορραγίας των αθλητών.
Νικητής αναδεικνύονταν εκείνος που θα έθετε νοκ άουτ τον αντίπαλο ή θα τον εξανάγκαζε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Σε περίπτωση μεγάλης διάρκειας του αγώνα και μη ανάδειξης νικητή εφαρμόζονταν, με συμφωνία και των δύο αντιπάλων, η φοβερή «κλίμαξ».
Ήταν κάτι σαν τη διαδικασία των πέναλτι στο ποδόσφαιρο. Καθένας από τους δύο αντιπάλους καθόταν εντελώς ακίνητος και δεχόταν ένα χτύπημα στο πρόσωπο, χωρίς να κάνει καμία κίνηση να το αποφύγει! Η σειρά των χτυπημάτων καθορίζονταν με κλήρο και νικητής αναδεικνυόταν αυτός που θα έμενε όρθιος! Υπήρχαν περιπτώσεις που πυγμάχοι σκοτώθηκαν, κατά τη διάρκεια της «κλίμακος», δεχόμενοι τρομερά χτυπήματα. Άλλωστε εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα γάντια πυγμαχίας που αμβλύνουν τα χτυπήματα.
Μοναδικό μέσο προστασίας ήταν δερμάτινες λωρίδες («ιμάντες») με τις οποίες οι αθλητές τύλιγαν τα δάκτυλά και τον καρπό τους για να καταστήσουν τις αρθρώσεις τους πιο σταθερές και όχι για να ελαττώσουν την ισχύ του χτυπήματος.
Οι πυγμάχοι που έμειναν στην ιστορία ...
Φυσικό είναι πως ο πρωταθλητισμός σε ένα τέτοιο σκληρό άθλημα απαιτούσε τεράστια αποθέματα σωματικών και ψυχικών δυνάμεων. Στην ιστορία έμειναν μερικοί υπερπρωταθλητές πυγμάχοι που θα έκαναν τους σημερινούς επαγγελματίες να το σκεφτούν πολύ πριν αγωνιστούν εναντίον τους. Ο Σπαρτιάτης Ιπποσθένης κέρδισε την πρώτη θέση σε πέντε συνεχόμενους ολυμπιακούς αγώνες.
Αυτό σημαίνει ότι για 16 συναπτά έτη ασκείτο και πυγμαχούσε στο ανώτερο επίπεδο πρωταθλητισμού! Ο Ροδίτης Διαγόρας, νικητής μια φορά σε Ολυμπιακούς, τέσσερις στα Ίσθμια και δύο στα Νέμεα, ήταν πάνω από δύο μέτρα ύψος και πυγμαχούσε χωρίς καμία προσπάθεια αποφυγής των χτυπημάτων του αντιπάλου!...
Σε έναν αγώνα ο αντίπαλος του έσπασε τα δόντια, αλλά εκείνος τα κατάπιε προκειμένου να μην το καταλάβει ο άλλος. Στη συνέχεια με συντριπτικά χτυπήματα τον έβγαλε νοκ άουτ. Είναι σίγουρο ότι ο Μάικ Τάισον θα νικούσε κάποιον από τους παραπάνω;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου