Ο κοινοβουλευτισμός στην Αυστρία των αρχών του 20ου αιώνος. Οι ομοιότητες με το σημερινό ελληνικό κοινοβούλιο, ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΙΕΣ!

Από το βιβλίο "Ο Αγών μου" του Αδόλφου Χίτλερ (Κάκτος) 

...

Αυτά ήταν τα βαθύτερα συναισθήματά μου όταν μπήκα για πρώτη φορά σ’ αυτές τις σεβαστές αλλά και αμφισβητούμενες αίθουσες (εννοεί το κοινοβούλιο της αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας). Για μένα, ασφαλώς, ήταν σεβαστές μόνο για την μεγαλοπρεπή ομορφιά του υπέροχου κτιρίου. Ένα ελληνικό θαύμα σε γερμανικό έδαφος.

Το αυστριακό κοινοβούλιο! Τα λόγια περιττεύουν...

Δεν χρειάστηκε πολλή ώρα για να αγανακτήσω βλέποντας την αξιοθρήνητη κωμωδία που διαδραματιζόταν μπροστά στα μάτια μου!

Μερικές εκατοντάδες αντιπρόσωποι του λαού ήταν παρόντες κι είχαν να εξετάσουν ένα σπουδαίο στ’ αλήθεια οικονομικό θέμα.

Το πνευματικό περιεχόμενο των λόγων τους ήταν σε απογοητευτικά χαμηλό επίπεδο, μέχρι του σημείου να μην μπορείς να καταλάβεις καθόλου την φλυαρίας τους. (Οι αντιπρόσωποι αυτοί ήταν από όλη την αυτοκρατορία και ο καθένας ομιλούσε, ως επί το πλείστον στην μητρική τους γλώσσα. Μία χάβρα ιουδαίων).

Ξαναπήγα μερικές βδομάδες αργότερα. Το θέαμα είχε γίνει αγνώριστο. Η αίθουσα ήταν τελείως άδεια. Από κάτω όλοι κοιμούνταν. Μερικοί αντιπρόσωποι ήταν στις θέσεις τους και χασμουριούνταν ο ένας προς τον άλλον. Ένας από αυτούς «αγόρευε». Ο αντιπρόεδρος ήταν παρών και κοίταζε την αίθουσα με ένα ύφος φανερά βαριεστημένο.

…..

Αυτό που κατά πρώτο λόγο πρόσεξα ήταν η εμφανής απουσία οποιασδήποτε ευθύνης  σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.

Το κοινοβούλιο παίρνει μία απόφαση. Για όλες τις καταστροφές που μπορεί να ακολουθήσουν κανείς δεν είναι υπεύθυνος, κανείς δεν θα δώσει λογαριασμό.

…

Σε μία τέτοια περίπτωση, ένας άνθρωπος αληθινού χαρακτήρα δεν βρίσκει τον εαυτό του σε μία απέλπιδα σύγκρουση ανάμεσα στην γνώση και την αξιοπρέπεια ή καλύτερα την εντιμότητα;

Που βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το καθήκον απέναντι στο πλήθος και τις υποχρεώσεις απέναντι  στην προσωπική τιμή;

Κάθε αληθινός ηγέτης δεν πρέπει να αρνείται να κατέβει κατ’ αυτόν τον τρόπο στο επίπεδο του πολιτικού απατεώνα;

Και αντίστροφα, κάθε απατεώνας δεν πρέπει να αισθάνεται ότι είναι φτιαγμένος για να πολιτευτεί, αφού την τελική ευθύνη δεν θα την έχει ποτέ αυτός αλλά μια απροσδιόριστη ομάδα;

Σκοπός του σημερινού κοινοβουλευτικού μας συστήματος δεν είναι να διαμορφώσει μια συνέλευση σοφών, αλλά μάλλον να δημιουργήσει ένα κοπάδι διανοητικώς εξαρτημένων μηδενικών  που μπορούν πιο εύκολα να καθοδηγηθούν σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις όσο πιο περιορισμένη είναι η ευφυΐα του κάθε ατόμου. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος εφαρμογής κομματικής πολιτικής με την πιο κακοήθη σημερινή έννοια της λέξης. Και μόνο με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν για αυτούς που κινούν πραγματικά τα νήματα να παραμείνουν προσεκτικά στο παρασκήνιο και ποτέ να μην κληθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Γιατί τότε κάθε απόφαση, άσχετα με το πόσο καταστροφική είναι για το έθνος, δεν θα καταλογιστεί σε έναν παλιάνθρωπο ορατό σε όλους, αλλά θα πέσει στους ώμους ενός ολόκληρου κόμματος.

Έτσι πρακτικά κάθε ευθύνη απαλείφεται. Γιατί η ευθύνη μπορεί να βαρύνει μόνο την υποχρέωση ενός ατόμου και όχι μια επιπόλαιη κοινοβουλευτική συνέλευση.

Ένας τέτοιος θεσμός μπορεί να ικανοποιήσει μόνο τους μεγαλύτερους ψεύτες και προδότες που αποφεύγουν το φως της μέρας, γιατί είναι αναγκαστικά μισητό σε έναν ευθύ και έντιμο άνθρωπο που καλωσορίζει την προσωπική ευθύνη.

Σχόλιο Ακομμάτιστων:

 ..... Απίστευτες ομοιότητες με τους σημερινούς βουλευτές - αφισοκολλητές - κομματόσκυλα. Παρότι τα δύο κοινοβούλια, δεν μπορούν να ταυτιστούν ως προς τις αρμοδιότητες και τον τρόπο λειτουργίας τους, εντούτοις, μέσα από το σύστημα που ονομάζεται κοινοβουλευτισμός, με όποια ιδιαίτερη μορφή και αν εφαρμόζεται, αποδεικνύεται περίτρανα, ότι ευνοεί, κατά κύριο λόγο, τους απατεώνες και τα λαμόγια. Και όποιοι δεν είναι, προσαρμόζονται. 

Βλέπουμε τα κόμματα των ληστών και εθνικών προδοτών (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ κυρίως) να αποποιούνται των ευθυνών τους. Οι λήσταρχοι ή άχρηστοι πρωθυπουργοί και υπουργοί τους, που φανερά έχουν υποπέσει σε λοβιτούρες ή σφάλματα, να μη τιμωρούνται. Οι βουλευτές (όλων των κομμάτων) να προτάσσουν πάντα το κομματικό συμφέρον και να ακολουθούν πιστά τις επιταγές του εκάστοτε αρχηγού τους. Το κομματικό συμφέρον υπερτερεί του εθνικού. Η παγκοσμιοποίηση τους έχει σφιχταγκαλιάσει και έχουν απολέσει κάθε πατριωτικό αίσθημα. Είναι ανεύθυνοι για τα πάντα. Άλλωστε, ό,τι και να συμβεί από τις αποφάσεις που θα πάρουν, θα είναι δικαιολογημένοι. Πάντα θα κρύβονται πίσω από την  κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την κομματική πειθαρχία...