Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

                

Ένας ακόμη λαός, ο ουκρανικός, προσφέρεται θυσία στον βωμό των συμφερόντων των ισχυρών. Το ζήτημα προβάλλεται από τα ελληνικά ΜΜΕ καθ’ υπόδειξη των δυτικών εταίρων – αφεντικών μας κατά τρόπο αίσχιστα μεροληπτικό και συγκαλλυπτικό του τι ακριβώς συμβαίνει εκεί.

                Η Ουκρανία είναι χώρα των αντιθέσεων, όπως συμβαίνει με κάθε άλλη που βρίσκεται στο γεωγραφικό όριο δύο πολιτισμών. Η ίδια της η ονομασία σημαίνει περιοχή των συνόρων, όπως και η Κράινα, η λησμονημένη σήμερα πατρίδα πολλών συμφοριασμένων Σέρβων. Όταν οι Ρος (Ρώσοι) ήρθαν σε επαφή με τους Ρωμηούς της Κωνσταντινούπολης κέντρο τους είχαν το Κίεβο, τη σημερινή πρωτεύουσα της Ουκρανίας. Εκεί είχε την έδρα του και ο ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος ως τον 14^ο αιώνα, οπότε αυτή μετεφέρθη στην ανερχόμενη ιστορικά Μόσχα. Πάντοτε οι μεταβολές αυτές αφήνουν πικρίες, από τις οποίες επωφελούνται κοσμικά ισχυροί, για να επεκτείνουν τη ζώνη επιρροής τους.

                Η Ουκρανία ως περιοχή συνοριακή δέχθηκε κατά καιρούς επιδρομείς. Το δυτικότερο ιδίως τμήμα της με έδρα την πόλη Λβιβ (Λβοφ), κέντρο των αναταραχών σήμερα καταλήφθηκε κατά καιρούς από τους Λιθουανούς, τους Πολωνούς (1340), τους Αυστριακούς (1772) και τους Πολωνούς πάλι (1919). Το μεγαλύτερο τμήμα της, το ανατολικό, περιήλθε και πάλι στη Ρωσία μόλις το 1721. Εκεί άκμασαν ελληνικές κοινότητες. Εκεί (Οδησσός) ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία. Στην επί αιώνες κατακτημένη δυτική περιοχή  το Βατικανό προσέφερε για πρώτη φορά τον δούρειο ίππο της Ουνίας στους κατοίκους της (1596). Εκείνοι που πρωταγωνίστησαν στην αντίθεση προς τις δολιότητες του παπισμού οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Το Βατικανό απέκτησε στην περιοχή ισχυρό έρεισμα. Σήμερα οι περισσότεροι κάτοικοί της είναι ουνίτες. Την παγίδα της Ουνίας είχαν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν όλοι ορθόδοξοι, όταν κατά την κηδεία του Πολωνού πάπα Ιωάννου Παύλου, υπερμάχου της εξάπλωσης του ουνιτισμού στον σλαβικό κόσμο, ουνίτες, τους οποίους οι πλείστοι θεώρησαν ορθοδόξους, έψαλλαν επιμνημόσυνη δέηση και στα ελληνικά.  

Η μπολσεβικική επανάσταση οδήγησε στον σχηματισμό της Ε.Σ.Σ.Δ, μία από τις δημοκρατίες της οποίας ήταν η Ουκρανία. Ως χώρα των ανυπότακτων Κοζάκων τιμωρήθηκε σκληρά από τον Λένιν και εκατομμύρια Ουκρανοί αγρότες πέθαναν από την πείνα εξ αιτίας της Νέας Οικονομικής Πολιτικής των Μπολσεβίκων. Η γενοκτονία αυτή είναι παντελώς άγνωστη στο ευρύ κοινό. Το 1939 στην από κοινού επιχείρηση Γερμανών και Σοβιετικών αποσπάστηκε από την Πολωνία το κατεχόμενο δυτικό τμήμα της Ουκρανίας, όπου όμως σημαντικό μέρος του πληθυσμού είχε αποδεχθεί τους δυτικούς και είχε ταυτίσει την ορθόδοξη Εκκλησία με τον κομμουνισμό. Πράγματι ο Στάλιν διώκτης των πάντων εδίωξε ιδιαίτερα τους ουνίτες, για πολιτικούς ασφαλώς λόγους. Κατά την επιχείρηση των Γερμανών εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης αρκετοί Ουκρανοί, Κοζάκοι και ουνίτες, συμπολέμησαν με τους κατακτητές εναντίον των Σοβιετικών και κατά τη διάρκεια της κατοχής της χώρας από τα γερμανικά στρατεύματα απέβησαν ο τρόμος των άλλων ομοεθνών τους. Το 1941 Ουκρανοί φιλογερμανοί δολοφόνησαν περί τους 6.000 Εβραίους. Οι συνεργάτες των κατακτητών ακολούθησαν τα υποχωρούντα γερμανικά στρατεύματα και παραδόθηκαν στους συμμάχους, οι οποίοι ενέδωσαν στην απαίτηση του Στάλιν να παραδοθούν στη συνέχεια στις σοβιετικές αρχές. Πολλοί αυτοκτόνησαν κατά τη μεταφορά πέφτοντας από το τραίνο που τους μετέφερε. Απόγονοι εκείνων των φιλογερμανών πρωταγωνιστούν σήμερα στην εξέγερση συσπειρωμένοι σε παραστρατιωτικές οργανώσεις φασιστικού τύπου και κόμμα, που δεν κρύβει τη ναζιστική ιδεολογία του. Για αυτά δεν κάνουν λόγο τα ΜΜΕ της Δύσης ούτε τα ισραηλινά Συμβούλια.   

   Το 1991 με τη διάλυση της Σοβιετικής ένωσης η Ουκρανία κατέστη ανεξάρτητο κράτος και άρχισαν τα βάσανα του λαού της. Ο σκληροπυρηνικός Αμερικανός διεθνολόγος Έντουαρντ Λούτβακ λίγο μετά την πτώση του κομμουνισμού διεκήρυττε σε συνέδρια στρατηγικών Ινστιτούτων ότι η Δύση πρέπει οπωσδήποτε να αποσπάσει την Ουκρανία από τη ρωσική σφαίρα επιρροής. Όμως αυτή είχε δεθεί ισχυρά στο άρμα της ρωσικής οικονομίας. Οι δυτικοί εφήρμοσαν δύο σχέδια, προκειμένου να επιτύχουν τον σκοπό τους: Στο θρησκευτικό και στο πολιτικό πεδία.

Ο ουκρανικός λαός αμέσως μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης κατατμήθηκε θρησκευτικά ακόμη περισσότερο. Υπάρχουν τέσσερις ορθόδοξες Εκκλησίες: Η «Ουκρανική Ορθοδοξη Εκκλησία» υπό το  πατριαρχείο Μόσχας, που συσπειρώνει περί το μισό του πληθυσμού της χώρας, τους φιλορώσους του ανατολικού τμήματος της χώρας. Η «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία» (πατριαρχείο Κίεβου), που αποσπάστηκε το 1992 από το ρωσικό πατριαρχείο και την ακολουθεί το 15% των πιστών, κυρίως Κοζάκων εθνικιστών, οι οποίοι ταυτίζουν τους Ρώσους του σήμερα με τους κομμουνιστές της Ε.Σ.Σ.Δ. Είναι σχισματική, μη λοιπόν αναγνωρισμένη από τις ορθόδοξες Εκκλησίες. Η «Ουκρανική Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία», που δημιουργήθηκε το 1921, στηριζόμενη στις σοβιετικές αρχές μέχρι το 1930, οπότε το κομμουνιστικό καθεστώς επί Στάλιν καταδίωξε τους επισκόπους της. Η Ναζιστική Κατοχή αναζωογόνησε την Εκκλησία αυτή, η οποία μετά περίοδο διωγμών αναγεννήθηκε το 1980 στη Δύση. Τί τη χωρίζει από την προηγούμενη; Μάλλον προσωπικές φιλοδοξίες και έξωθεν επιρροές. Την ακολουθεί το 7% των πιστών. Υπάρχει τέλος και μικρή σχισματική ομάδα των «Παλαιοπίστων». Ο φιλοαμερικανός προηγούμενος πρόεδρος της Ουκρανίας Γιούσενκο, ενισχυόμενος από τις ΗΠΑ, επιδίωξε να εμπλέξει τον οικουμενικό πατριάρχη, ο οποίος επίσης δέχθηκε φορτικές πιέσεις από τις ΗΠΑ, σε ενέργεια αναγνώρισης της σχισματικής ουκρανικής Εκκλησίας ευτυχώς ανεπιτυχώς. Δυστυχώς τόσο ο οικουμενικός, όσο και ο πατριάρχης Μόσχας είναι παίγνια της πολιτικής των ισχυρών, γι’ αυτό και η κρίση σχέσεων των εθνικών ορθοδόξων Εκκλησιών θα βαθαίνει.

Στο πολιτικό πεδίο οι δυτικοί επέτυχαν, με τη χρηματοδότηση εξέγερσης που ονομάστηκε «πορτοκαλί επανάσταση», την επικράτηση αρχικά φιλοδυτικών δυνάμεων στην πολιτική σκηνή. Ήταν η πρώτη περίοδος μετά την πτώση του κομμουνισμού, οπότε η Δύση φάνταζε ως ήλιος. Η Γιούλια Τιμοσένκο προβλήθηκε ως ηρωίδα του λαού της, για να καταλήξει αργότερα στη φυλακή ως ένοχη για πλήθος οικονομικών σκανδάλων. Σήμερα σύσσωμη η «δημοκρατική» Δύση ζητεί την απελευθέρωσή της. Είναι αδιανόητο να παραμένει φυλακισμένη ένα διεφθαρμένο πιόνι της Δύσης. Η είδηση για δηλητηρίαση του Γιούσεκνο από πράκτορες της Μόσχας είχε μεταδοθεί ανά την υφήλιο. Υπήρξε γεγονός; Έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε. Η Δύση δεν επέτυχε του σκοπού της να εντάξει τη χώρα στο ΝΑΤΟ. Ασφαλώς κάποιες μυστικές συμφωνίες με τον Πούτιν οδήγησαν σε υπαναχώρηση προς αμοιβαίο όφελος. Σήμερα και ενώ στην εξουσία της Ουκρανίας βρίσκεται ο φιλορώσος Γιανουκόβιτς, η Δύση επανέρχεται και προκαλεί ενισχύουσα τις αντικαθεστωτικές οργανώσεις φασιστών και ουνιτών, τους οποίους εμφανίζει ως προοδευτικούς πολίτες υπέρμαχους των ανοικτών οριζόντων της «Ενωμένης Ευρώπης», της παραπαίουσας.

Εύχομαι ο Θεός να αποσοβήσει εμφύλιο πόλεμο, τον οποίο επιθυμούν διακαώς τα γεράκια του πολέμου και δεν είναι δύσκολο να ξεσπάσει. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα και οι θρησκευτικοί ηγέτες δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι η αποστολή τους είναι να ειρηνεύουν τον λαό και όχι να υπηρετούν τους ισχυρούς εξωθώντας αυτόν στον αλληλοσπαραγμό.  

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»