Ζούμε την "δημοκρατία" της ελευθερίας... του φόβου!

Ο ολιγαρχικός κοινοβουλευτισμός, που ζούμε σήμερα, όπως τον έχουμε χαρακτηρίσει εμείς αλλά και αρκετοί άλλοι, είναι το ανώτερο είδος δικτατορίας που έχει εφευρεθεί ποτέ.

Δεν είναι σαν τις παραδοσιακές δικτατορίες, των εμφανών απαγορεύσεων και περιορισμών, του ενός φανερού δικτάτορα που δεν αφήνει άλλον στην εξουσία. Δεν σου απαγορεύει φανερά τίποτα. Διαφημίζει μάλιστα το ότι είσαι ελεύθερος να ακούς και να πιστεύεις ό,τι θέλεις.

Και σαν αντάλλαγμα, που σου παρέχει αυτές τις ελευθερίες, σου επιβάλει να πιστεύεις ότι ζεις σε δημοκρατία. Μπορείς να κάνεις τα πάντα, εκτός από το να αμφισβητήσεις την "δημοκρατία" και τους διαχειριστές τις.

Δεν περιορίζει την ανέλιξη στην εξουσία, αρκεί να δηλώσεις υποταγή σε αυτήν. Είναι πανθομολογούμενο και διαπιστωμένο, ότι σε αυτήν την ανέλιξη, τον πρώτο λόγο τον έχουν οι γόνοι, των ήδη εξουσιαστών και κατά δεύτερον οι δούλοι ακόλουθοι - αφισοκολλητές.

Το κόμμα, για όλους αυτούς, είναι η πατρίδα.

Τα κόμματα, ως κέντρα δημιουργίας γενιτσάρων και γραικύλων, πάντοτε αποτελούσαν τους εκφραστές και την αιχμή των ξένων επικυρίαρχων, για την επιβολή των πολιτικών τους στην χώρα μας.

Έτσι ο ολιγαρχικός κοινοβουλευτισμός, είναι ένα εκπληκτικό σύστημα διακυβέρνησης των δυνατών κρατών προς τα μικρότερα. Όλες οι "δημοκρατίες" του κοινοβουλευτισμού ανά τον κόσμο (των μικρών κρατών) είναι δημιουργημένες και κατευθυνόμενες από τα κράτη επικυριάρχους. 

Είναι ο απόλυτος τρόπος διακυβέρνησης για να δημιουργούνται προτεκτοράτα και να δίνουν την εντύπωση στις μάζες, ότι ζούνε στο απόλυτα καλό πολίτευμα. 

Είμαστε ένα "ελεύθερο προτεκτοράτο".

Είμαστε τα πρόβατα που ο τσοπάνος τα αφήνει ελεύθερα να φάνε ότι θέλουν, εκεί όμως που τα καθοδηγεί αυτός.

Είμαστε τα πρόβατα, που ο τσοπάνος, όταν πάμε να ξεφύγουμε από το κοπάδι, μας τραβάει ξανά μέσα  στο πλήθος με την γκλίτσα, ή στέλνει τα σκυλιά του για να μας μαζέψουν.

Είμαστε τα πρόβατα, που όταν ο τσοπάνος θέλει να τα σφάξει απλώς σκύβουμε το κεφάλι και μπαίνουμε στην κρεατομηχανή.

-----

Δεν έχουμε δημοκρατία, γιατί δεν παλέψαμε για να την αποκτήσουμε.
Την δημοκρατία δεν στην παρέχει ένα μικρός αριθμός διαπλεκομένων εξουσιαστών και των υποτακτικών τους. Την δημοκρατία την κερδίζεις με αγώνες, δεν στην χαρίζει κανένας.

Όμως η δημοκρατία δεν είναι το το απόλυτο σύστημα διακυβερνήσεως. Όπως αναφέρει και ο μέγας Αριστοτέλης, τρία πολιτεύματα είναι που μπορούν να χαρακτηριστούν άριστα, αναλόγως του αριθμού των ανθρώπων που διοικούν: Είναι η Μοναρχία - η Αριστοκρατία - η Δημοκρατία.
Όταν αυτοί λοιπόν που κυβερνούν, πράττουν σύμφωνα με το κοινό συμφέρον, τότε έχουμε τα παραπάνω, άριστα πολιτεύματα.

Ομολογουμένως, η πορεία από την Μοναρχία προς την Δημοκρατία, αποτελεί μία εξέλιξη. Δείχνει την θέληση των πολλών να μετάσχουν στην διακυβέρνηση της πόλεώς τους (του κράτους τους), αφού πια μπορούν να έχουν την αντίστοιχη μόρφωση - εκπαίδευση - γνώση - δύναμη με αυτή των μοναρχών τους.

Η Δημοκρατία όμως είναι ένα πολίτευμα που φθάνει στα όρια της ουτοπίας. Μόνο στην αρχαία Ελλάδα εφαρμόστηκε, στην Πόλη Κράτος, αλλά και πάλι για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μέχρι να γίνει οχλοκρατία.