Οι πολιτικάντηδες φθείρουν το κράτος υπέρ των συμφερόντων τους. Θουκυδίδης.

Μετά τον θάνατο του Περικλέους και την «δημοκρατική μοναρχία» που είχε επιβάλει η ανεπανάληπτη προσωπικότητά του, επήλθε η δημοκρατική – δημαγωγική – οχλοκρατική Αθήνα. Κατάφεραν οι δημαγωγοί και ρήτορες, ελλείψει της ηγεμονικής μορφής του Περικλέους, μία εν δυνάμει αυτοκρατορία να την διαλύσουν. Το μεγαλύτερο πλήγμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, του Αθηναϊκού κράτους ήταν η απώλεια του Περικλέους.

Όπως διαβάζουμε: «εγίγνετο τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε υπό του πρώτου ανδρός αρχή», δηλαδή, ήταν στα λόγια μεν δημοκρατία, στην πραγματικότητα όμως κυβερνούσε ο πρώτος πολίτης. Είχε καταφέρει, αυτός ο υπέροχος ανήρ, να κυριαρχήσει μέσα στο καθεστώς της αθηναϊκής δημοκρατίας που εξεδίωκε τους αρίστους.

Μετά την απώλεια αυτή, δεν εμφανίστηκε κάποιος αντάξιός του που να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της στιγμής. Καίτοι υπήρξαν μεγάλες προσωπικότητες, δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τον Δήμο. Δεν κατάφεραν να πείσουν τον λαό. Δεν κατάφεραν να είναι ταυτοχρόνως και ηγέτες και ταπεινοί και ο όχλος με την καθοδήγηση των δημαγωγών οδήγησαν τους αρίστους στην εξορία και τον θάνατο, και την Αθήνα στην καταστροφή της …

Ας δούμε λοιπόν τι μας αναφέρει ο Θουκυδίδης για την μετά Περικλέους εποχή.

«Αυτοί λοιπόν τα πάντα τα έκαναν αντίθετα (από αυτά που ήθελε ο Περικλής), ακόμη και για ζητήματα που φαινόντουσαν άσχετα του πολέμου, ακολούθησαν επιζήμια πολιτική για την Αθήνα και τους συμμάχους, από προσωπική φιλοδοξία και ιδιοτέλεια. Έτσι η όποια επιτυχία θα έφερνε ιδιωτικά οφέλη και κέρδη, ενώ η αποτυχία θα έφερνε βλάβη στην πόλη».

Πόσο επίκαιρος και διαχρονικός είναι για ακόμη μία φορά ο Θουκυδίδης; Ελλείψει ηγέτη και λαμπρών προσωπικοτήτων, οι καιροσκόποι πολιτικάντηδες μαζί με τους πλουτοκράτες, για ίδια οφέλη, κέρδος και εξουσία, διέφθειραν – πτώχευσαν – διαλύουν την Ελλάδα.