Με την συμπλήρωση 64 χρόνων (29 Αυγούστου 1949), από το τέλος του Ελληνικού αλληλοσπαραγμού, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου, με τα λίγα λόγια που σταχυολογώντας παρακάτω, να κάμω ένα τρισάγιο, ένα μνημόσυνο στους υπερασπιστές ήρωες της πατρίδος, σήμερα νεκρούς, της περιόδου 1946-1949, οι οποίοι με την θυσία τους απέτρεψαν τους τότε ξενοκίνητους πλανεμένους κομμουνιστές της πατρίδος μας, να πραγματοποιήσουν των ξένων συμφερόντων τα σχέδια εκείνων… που μεθόδευαν τον εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας μας και τον εξανδραποδισμό του λαού μας. Χωρίς να είναι στις προθέσεις μου η ανάξεση πληγών παρελθόντος κρίνω σκόπιμο, χωρίς μίσος και πάθος, έτσι απλά ελεύθερα, υπηρετώντας το δίκαιο, να επισημάνω την Ιστορική Αλήθεια, για μια τόσο σημαντική περίοδο (1946-49) της νεώτερης Ιστορίας της Ελλάδος, κατά την οποία διακυβεύτηκαν η Ελευθερία του Ελληνικού λαού και η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδος μας.
Οι Μάχες στο Γράμμο και το Βίτσι και η νίκη του Ελληνικού Στρατού, αποτελούν Ιστορικό ορόσημο μιας πραγματικής Εθνικής Αντίστασης κατά των πλανεμένων δυστυχώς αδελφών Ελλήνων τότε κομμουνιστών και των συμπαρομαρτούντων ομόρων Κρατών, για την σωτηρία της πατρίδος.
Η Ελλάδα του Βορειοηπειρωτικού έπους του 1940, με τους αγώνες της στα βουνά της Ηπείρου, έδωσε το πρώτο βασικό και ουσιαστικό ράπισμα στον φασισμό, όταν ισχυρά κράτη του τότε γνωστού κόσμου έπιπταν το ένα μετά το άλλο, δίνοντας έτσι την πρώτη ελπίδα και κουράγιο στον Ελεύθερο κόσμο για την τελική νίκη.
Ήλθε στη συνέχεια η εφιαλτική νύκτα της κατοχής.
Η ερειπωμένη, εξαντλημένη και καθημαγμένη Ελλάδα, κάτω από το βαρύ πέλμα του Γ΄ ΡΑΙΧ δεν ησύχασε, συνέχισε τον αγώνα της κατά του κατακτητή μέχρι της τελικής ήττας των δυνάμεων του φασισμού. Η Ανθρωπότης ανέπνευσε, η ελευθερία και το δίκαιο επεκράτησαν και οι λαοί πλέον ελεύθεροι άρχισαν την αναστήλωση των χωρών των, μέσα από τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Ελλάδα νικήτρια τότε και δοξασμένη με πρωταρχικό ρόλο στην ήττα του φασισμού, αλλά ευρισκόμενη στο χείλος του αφανισμού, αντίκρισε το φως της Ελευθερίας μέσα από τα ερείπιά της. Όλοι οι Έλληνες ανέμεναν το θαύμα, ζούσαν με την ελπίδα, ότι χάρις στην ζωτικότητα και το δημιουργικό πνεύμα της φυλής, θα βαδίζαμε ενωμένοι στην ανασυγκρότηση και προ παντός στην δικαίωση των Ελληνικών θυσιών και την ικανοποίηση επί τέλους των εθνικών δικαίων μας.
Αλλά οι ωραίες προσδοκίες και τα γλυκά όνειρα, για την δημιουργία μιας μεγάλης Ελλάδος, αντάξια των νικηφόρων αγώνων τις διαλύθηκαν. Οι τότε πλανεμένοι Έλληνες κομμουνιστές, καθοδηγούμενοι από τον διεθνή κομμουνισμό, εξαπέλυσαν το «Δεκεμβριανό κίνημα» και έτσι η προσφορά της εκατόμβης αίματος, στο βωμό της ελευθερίας για τους Έλληνες δεν σταματά και μάλιστα με καθαρά Ελληνικό πλέον αίμα. Την καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος του Δεκεμβρίου 1944 και την συμφωνία της Βάρκιζας, ακολουθεί ο ύπουλος αδελφοκτόνος πόλεμος μεταξύ του Ελληνικού Στρατού και των Στασιαστών Κομμουνιστών βοηθουμένων από τον ακήρυκτο πόλεμο των ομόρων κρατών από τον Οκτώβριο του 1947.
Τότε συνέβη το χειρότερο, η Ελλάδα σ’αυτόν τον αλληλοσπαραγμό κατεστράφη ολοσχερώς και η ευκαιρία των εθνικών διεκδικήσεων χάθηκε διά παντός. Όμως, εδώ θέλω να επισημάνω ότι, οι παραχαράκτες και αναθεωρητές της Ελληνικής Ιστορίας πρέπει να γνωρίζουν ότι, η Ιστορία δεν γράφεται με «Ιδιοτελείς Νόμους».
Ο «αδελφοκτόνος πόλεμος των Ελλήνων» άρχισε την νύκτα 30/31 Μαρτίου 1946 με την επίθεση των κομμουνιστών στασιαστών ανταρτών στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου και τελείωσε την 29 Αυγούστου 1949 με το τέλος των νικηφόρων μαχών Γράμμου-Βίτσι του Ελληνικού Στρατού μας και την καταστροφή και εκδίωξη των ξενοκινήτων τότε Ελληνικών Κομμουνιστικών ανταρτικών δυνάμεων Ελλήνων και ξένων στα όμορα κομμουνιστικά κράτη.
Εξήντα τέσσερα (64) χρόνια πέρασαν από τότε και η Επίσημη Ελλάδα, οι Κυβερνήσεις της χώρας μας, επισήμως σήμερα αγνοούν όλους εκείνους τους ηρωικούς νεκρούς στους οποίους οφείλουμε την Ελευθερία μας και το σπουδαιότερο τον μη ακρωτηριασμό της Πατρίδος μας.
Πώς αυτοί να τιμήσουν τους νεκρούς αυτούς; Όταν! όντας ανάξιοι να διαχειρισθούν την Ελευθερία και την Δημοκρατία, που τους εξασφάλισαν με την θυσία των, κατάντησαν την Ελλάδα μας και τους Έλληνες, από παράδειγμα προς μίμηση, κακόν παράδειγμα προς μίμηση.
Με την ευκαιρία της 64ης επετείου της συντριβής των τότε Κομμουνιστών - Στασιαστών (29-8-49), θα πάνε και φέτος στο μνημείο των αθανάτων αυτών παλικαριών της πατρίδος μας μεγάλος αριθμός Ελλήνων, διάφορες οργανώσεις, εναπομείναντες ελάχιστοι συμπολεμιστές των και πλήθος συγγενών των θυμάτων, για να αποτίσουν φόρο τιμής, να κάνουν ένα τρισάγιο και ν’ ανάψουν ένα κερί στην μνήμη των αδούλωτων Ελλήνων.
Το Μεγάλο παράπονο των Ελλήνων πατριωτών είναι για την παντελή έλλειψη από το μνημόσυνο, όλων των κομμάτων και της πολιτικής και Στρατιωτικής Ηγεσίας.
Το Μεγάλο Ιστορικό λάθος των σημερινών πολιτικών της Ελλάδος, κατά τη γνώμη μου είναι, αντί να επιτρέπουν από ορισμένους πολιτικούς χώρους, να χαρακτηρίζονται τα μνημόσυνα αυτά «Εορτές Μίσους», να παροτρύνουν σύσσωμη την Πολιτική Ηγεσία του τόπου μας από την Αριστερά έως την δεξιά να μεταβούν στον ιερό αυτό χώρο του ΓΡΑΜΜΟΥ-ΒΙΤΣΙ, για προσευχή στην μνήμη όλων των φονευθέντων Ελλήνων, χωρίς διάκριση με σεμνότητα και κατάνυξη, και χωρίς κορώνες, για να θυμούνται οι επερχόμενες γενεές και να διδάσκονται από τα λάθη των προγόνων των.
«….προς τιμήν των πεσόντων υπέρ της Πατρίδος [ακεραιότητος], η Πόλις αναλαμβάνει από τούδε να διαθρέψει δημοσία δαπάνη τα τέκνα των μέχρι να ενηλικιωθούν, ορίζουσα τοιουτοτρόπως βραβείον των τοιούτων αγώνων, στέφανον ωφέλιμον και διά τους πεσόντας και διά τους επιζώντας. Διότι, όπου μέγιστα ορίζονται βραβεία αρετής, για τους υπερασπιστές της Πατρίδος, εκεί και άριστοι πολίτες οικούν την πόλιν….» [Επιτάφιος του Περικλέους, Θουκυδίδης Β’ παρ. 46] ,
-Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης είναι Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
ΠΗΓΗ: http://www.elzoni.gr/html/ent/595/ent.37595.asp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου