Μετά από συζήτηση με φίλο, που δηλώνει εθνοφιλελεύθερος, και διαφωνία, επί των θεμάτων δημόσιος υπάλληλος και στατιστικές αναλύσεις, θα προσπαθήσουμε να καταθέσουμε κάποιες σκέψεις για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Πάντως η οπτική του πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι, μας βάζει σε σκέψεις, για την ποιότητα των συζητήσεων που πραγματοποιούνται σε διάφορους πολιτικούς κύκλους.
Η αξία των στατιστικών
Έχουμε σίγουρα ξεχάσει την δύναμη της θέλησης και της δράσης, χωρίς σκέψεις και υπολογισμούς. Αν οι Έλληνες δίναμε αξία στους αριθμούς δεν θα είχαμε κάνει Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Πλαταιές, την Επανάσταση του ’21, το Αλβανικό Έπος, κλπ. Η αλήθεια μάλιστα είναι ότι στις Θερμοπύλες 3.000 Έλληνες αντιστάθηκαν σε 1.000.000 Βαρβάρους και τελικά νικήθηκαν από ΕΝΑ άτομο, τον Εφιάλτη. Αν οι πρόγονοί μας έβλεπαν τους αριθμούς και τις στατιστικές δεν θα είχαν αντισταθεί.
Το ’40, σε επίπεδο αριθμού στρατιωτών και τεχνικού εξοπλισμού ήμασταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι οι Ιταλοί. Παρόλα αυτά νικήσαμε.
Γι’ αυτό και μόνο οι βάρβαροι έδινα και δίνουν σημασία στους αριθμούς. Αντιθέτως οι Σπαρτιάτες, δεν ρώταγαν πόσοι είναι οι αντίπαλοι, αλλά που είναι.
Αλλά όταν μιλάμε για οικονομία τι γίνεται;
Η στατιστική και η ανάλυση στον οικονομικό τομέα ενός κράτους, έχουν αξία μόνο ως αναλύσεις και όχι ως λύσεις. Για να μπορέσεις να εκμεταλλευτείς αυτό που σου δίνουν θα πρέπει να κάνεις πολλούς συνδυασμούς και να δεις, αν κάνοντας μία κίνηση προς μία κατεύθυνση πόσο θα επηρεάσει κάποια άλλα στοιχεία· επηρεάζοντας αυτά τα άλλα στοιχεία ποιοι τομείς θα επηρεαστούν και ου το καθεξής.
Δηλαδή οι λήψεις κάποιων αποφάσεων δεν πρέπει να λαμβάνονται με την απλή αριθμητική. Δεν μπορείς να λες παράγω 10, καταναλώνω 13, κόβω τα 3 και έτσι έρχομαι μία η άλλη και ότι παράγω καταναλώνω. Αυτή η μπακαλίστικη, παιδιάστικη και ανόητη οπτική σε μεγάλες οικονομικές διαχειρίσεις, όπως είναι σε πολυεθνικές εταιρείες και πολύ περισσότερο σε ένας κράτος οδηγούν στην καταστροφή.
Ας πάμε όμως στους δημοσίους υπαλλήλους. Τι πρέπει να γίνει; Είναι υπεράριθμοι; Μάλλον. Είναι 1.5 ή 2 εκατομμύρια; Όχι. Πόσοι είναι λοιπόν; Σύμφωνα με την γνωστή απογραφή μέσω διαδικτύου που έγινε φέτος, είναι γύρω στους 700.000.
Μπορούμε να δικαιολογήσουμε έναν τέτοιον αριθμό; Μάλλον όχι. Επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό; Φυσικά. Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε ως προς τους δημοσίους για να ελαφρύνουμε τα έξοδα του κράτους;
Ανόητοι και μπακαλίστικοι υπολογισμοί.
Σύμφωνα λοιπόν με τους νεοφιλελεύθερους μπακαλισμούς: Πόσους δημοσίους χρειάζομαι; 300.000; απολύω 400.000 και να, θαύμα, εξοικονομώ χρήματα και μειώνω το δημόσιο έλλειμμα. Οι αριθμοί όμως, στην κρατική οικονομία δεν είναι αφαίρεση, πρόσθεση, τα έκανα, τελείωσα, πάω καλά.
Δυστυχώς αυτούς τους παιδιάστικους (στην καλλίτερη περίπτωση) υπολογισμούς, υπάρχουν σοβαροί, υποτίθεται, πολιτικοί (κρατικοδίαιτοι) που τις λένε σε μέσα ενημέρωσης και πολιτικές συζητήσεις. Υπάρχουν μάλιστα ευκολόπιστοι που τις αναπαράγουν ωσάν να βρήκαν την λύση που τόσα χρόνια κανείς δεν έβρισκε.
Τι θα γίνουν όμως αυτοί οι 400.000 απολυμένοι; Θα τους θάψουμε; Γιατί για να έχει αποτέλεσμα η απόλυση θα πρέπει να ακολουθηθεί ή από αυτόματη απορρόφηση σε κάποιο άλλο εργασιακό χώρο ή από εκτέλεση, του απολυμένου και της οικογένειάς του, για να μη επιβαρύνουν την οικονομία.
Στις μέρες μας, που η εργασιακή κρίση είναι μεγάλη, αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει, μετά από μία τέτοια κίνηση, θα είναι η πλήρης κατάρρευση. Άλλωστε το σάπιο πολιτικό σύστημα των τελευταίων 40 ετών (και κυρίως στις μέρες μας, με την παρούσα οικονομική κρίση), έχει μετατρέψει τον δημόσιο υπάλληλο ως βασικό παράγοντα κατανάλωσης και διακίνησης του χρήματος. Και επαναλαμβάνω, σήμερα θα ήταν καταστροφική μία τέτοια κίνηση.
Βασικοί παράγοντες της κρίσης η διαφθορά
Είναι λοιπόν το βασικό πρόβλημα οι δημόσιοι υπάλληλοι; Τι γίνεται με το λαθρεμπόριο; Τι γίνεται με την λαρθοεργασία και τους λαθρομετανάστες; Τι γίνεται με τις υπερτιμολογήσεις και την διαφθορά στον κλάδο της υγείας; Τι γίνεται με τις μίζες στα δημόσια έργα, στα εξοπλιστικά προγράμματα· εν γένει στην δημόσια διαχείριση;
Αν μάλιστα υπολογίσουμε ότι τα δημόσια έσοδα στηρίζονται στην φοροείσπραξη τότε καταλαβαίνουμε ότι το λαθρεμπόριο, που επιφέρει απώλειες 2,7 δισ. Ευρώ, στα κρατικά ταμεία, θα έπρεπε να ήταν πρώτο στην ατζέντα τους για να καταπολεμήσουν.
Είμαστε μία χώρα που δεν έχει οικονομική ανάπτυξη και η παραγωγική διαδικασία είναι ασθενέστατη. Και ακόμα και τώρα, που έχουμε βαλτώσει, οι πολιτικάντηδες αρνούνται να πράξουν τα αυτονόητα.
Από τον κρατικό προϋπολογισμό διαβάζουμε (τα ποσά σε εκατομμύρια €):
Τι γίνεται λοιπόν; Οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι έχουν εκτιναχθεί στα ύψη τα τελευταία χρόνια και παρόλα αυτά πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Εν κατακλείδι, για να πεις ότι μειώνεις τον δημόσιο τομέα θα πρέπει τα κόμματα και οι δημοτικές αρχές να σταματήσουν τις ρουσφετολογικές προσλήψεις. Να σταματήσει να είναι το δημόσιο ο διακαής πόθος κάθε εργαζομένου. Να ποντάρουμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην αγροτική ανάπτυξη.
Γιατί στο τέλος, αν δεν γίνουν επενδύσεις και αύξηση της παραγωγικής διαδικασίας, πάλι στο ίδιο σημείο θα καταλήξουμε για να βρούμε δουλειά, στο δημόσιο…
Αγαπητέ μου η οικονομία δεν είναι συναίσθημα ,αλλά πράξη εξόχως ορθολογιστική,μπορεί να υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα με το διώξιμο 200 ή 300 χιλιάδων υπαλλήλων, πλην όμως οταν είναι άχρηστοι και αχρείαστοι το πρόβλημα επιλύεται μόνο με σπαθί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξ άλλου δεν είμαστε οι πρώτοι, ας δούμε τους Βρεταννούς, σε μια νύχτα διώξανε 500.000 χωρις να ματώσει μύτη, αυτά είναι κράτη με ορθολογισμό - χωρίς πολιτικές πελατείες και κόστη!!!
Φίλε kimonbel,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς ή ευτυχώς δεν χρησιμοποιήθηκαν «συναισθηματισμοί». Η πραγματολογική αντιμετώπιση της οικονομίας δεν χωράει συναισθηματισμούς. Μάλλον δεν κατανόησες καλά το άρθρο.
Μήπως θεώρησες, την αντίθεσή μου στην απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων, συναισθηματισμό; Αν είδες δεν έθεσα ΠΟΥΘΕΝΑ το ζήτημα για το τι θα κάνουν μετά αυτοί οι «καημένοι» και το τι θα απογίνουν.
Αντιθέτως, ψυχρά, ήθελα να γίνει κατανοητό, ότι τελικά, θα καταλήξουν να είναι ακόμη μεγαλύτερο βάρος για την κρατική οικονομία, αν δεν βρουν αλλού δουλειά. Και η απόλυσή τους, για να έχει ουσιαστικό αντίκρισμα, στην ΠΑΡΟΥΣΑ ΦΑΣΗ, θα πρέπει να ακολουθηθεί με την φυσική τους εξόντωση.
Πάντως, ένα κράτος πρόνοιας θα έπρεπε να ενδιαφέρεται και για το τι θα γίνουν οι πολίτες του. Άλλωστε δεν παρανόμησαν. Βρίσκονται εκεί που βρίσκονται γιατί κάποιοι πολιτικάντηδες τους τοποθέτησαν.
Το τι κάνουν οι βάρβαροι στους βαρβάρους τους (Βρετανοί) με βρίσκει παγερά αδιάφορο.
Η αναφορά σε ΕΛΛΗΝΕΣ πολίτες, έστω δημοσίους υπαλλήλους, με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, που χρησιμοποιούνται συλλήβδην από τους υπόλοιπους ΕΛΛΗΝΕΣ, είναι ένα ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ φαινόμενο. Όχι μόνο γιατί δεν είναι τίποτα βρωμεροί λαθρομετανάστες, αλλά και γιατί το 80% από αυτούς που τους βρίζουν κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μπουν έστω και ως συμβασιούχοι, στο δημόσιο.
Στην παρούσα φάση αυτό που πρέπει να γίνει, και θα έπρεπε να είχε γίνει από χρόνια, σε σχέση με τους δημοσίους υπαλλήλους πάντα, είναι:
-Μείωση μισθών για αυτούς που αμείβονται υπερβολικά και κόψιμο των μπόνους
-Ξεκαθάρισμα για το ποιοι λαμβάνουν μισθό χωρίς να παρουσιάζονται στις υπηρεσίες τους
-ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ
Υ.Γ.: Βέβαια, με την απόλυση 300.000 δημοσίων , κατά την γνώμη μου (όπως εξεφράσθη και εδώ αλλά και στο άρθρο), θα επέλθει μεγάλη κοινωνικοοικονομική αναστάτωση. Ως εκ τούτου είναι πολύ πιθανόν οι μάζες να αφυπνιστούν και να επαναστατήσουν ενάντια όχι μόνο στους κρατούντες αλλά και σε κοινωνικά φαινόμενα που εδώ και δεκαετίες μας πνίγουν και μας καταστρέφουν, όπως π.χ. οι λαθρομετανάστες. Τελικά, ίσως να βγει και κάτι καλό από μία τέτοια απόφαση.
Όπως και να έχει, ότι είναι να γίνει, ας γίνει προς όφελος της πατρίδος.