Φιλελεύθεροι, σύμφωνα με τους αμερικάνους είναι .... η άκρα Αριστερά

Το στοιχείο αυτό το διαβάσαμε στο βιβλίο του Robert Paxton «Ανατομία του φασισμού».

Ο συγγραφεύς σε κάποιο σημείο προσπαθεί να βρει έναν όρο διαχωρίσεως των καθεστώτων ανά τον κόσμο, των αρχών του 20ου αιώνος, που ομοίαζαν με αυτό του φασιστικού στην Ιταλία. Θεωρεί λάθος τον συλλήβδην χαρακτηρισμό όλων αυτών των καθεστώτων ως φασιστικών, μιας και οι διαφορές μεταξύ τους ήταν αρκετές. Από την άλλη όμως, θεωρεί, ότι και η μεγάλη ποικιλομορφία των φασιστικών κινημάτων δεν αποτελεί λόγο για να εγκαταλείψουμε τον όρο. Πάνω σε αυτόν τον συλλογισμό φθάνει και στον φιλελευθερισμό.

Διαβάζουμε λοιπόν από το βιβλίο:

... Δεν αμφισβητούμε την χρησιμότητα της λέξης κομμουνισμός ως γενικού όρου χάρη στις βαθιά διαφορετικές εκφάνσεις του στην Ρωσία, στην Ιταλία και στην Καμπότζη. Ούτε απορρίπτουμε τον όρο φιλελευθερισμός επειδή η πολιτική τού φιλελευθερισμού έλαβε διαφορετικές μορφές στο ελεύθερο εμπόριο, στην θρησκόληπτη βικτοριανή Βρετανία, στην προστατευτική αντικληρική Γαλλία της Τρίτης Δημοκρατίας ή στο επιθετικά ενωμένο Ράιχ του Μπίσμαρκ. Στην πραγματικότητα ο όρος «φιλελευθερισμός» θα ήταν ακόμα καλύτερος υποψήφιος για κατάργηση απ’ ότι ο φασισμός, ιδίως τώρα που οι Αμερικάνοι θεωρούν «φιλελεύθερους» την άκρα Αριστερά, ενώ οι Ευρωπαίοι αποκαλούν «φιλελεύθερους» τους υπέρμαχους μιας αποστασιοποιημένης laissez- faire αγοράς, όπως για παράδειγμα, τη Μάργκαρετ Θάτσερ, τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τον Τζορτζ Ου. Μπους. Ούτε ο φασισμός δεν προκαλεί τέτοια σύγχυση.

Μάλλον αδυνατεί να αντιληφθεί ο συγγραφέας ότι πια, στις μέρες μας, οι αριστεριστές και οι φιλελεύθεροι είναι το ένα και το αυτό, όπως, και από όποια μεριά και να το δεις. Ίσως στην Αμερική να ισχύουν άλλα πράγματα, αλλά εδώ στην Ελλάδα ζούμε μία νέα ιδεολογία.

Βασικά οι οικονομικές τους και κοινωνικές τους πολιτικές, ταυτίζονται τόσο πολύ, και μπερδεύονται τόσο πολύ μεταξύ τους, που ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί τους έχουν πάθει σύγχυση. Χαρακτηριστικό αυτής της συγχύσεως, είναι ένας νεοπαγής όρος που δεν είναι ευρέως γνωστός. Αυτός ο όρος είναι «αριστεροφιλελεύθρος» ή το ακόμη πιο παράδοξο «αναρχοφιλελεύθερος».

Και αν κάποιοι, θέλοντας να κρατήσουν και τα τελευταία προσχήματα, αναθεματίζουν αυτήν την ορολογία, εντούτοις τον τελευταίο καιρό  αδυνατούν να κρατήσουν και τα προσχήματα.

Και εξηγούμαστε αμέσως στα σημεία ταυτίσεως των δύο αυτών κυριάρχων στον πλανήτη μας ιδεολογιών και σίγουρα κυριάρχων στην Ελλάδα.

Κατ’ αρχάς να ξεκινήσουμε από τα σημεία που αποτελούν λάβαρα της ρητορικής τους.

1) Ανοιχτά σύνορα για διακίνηση ανθρώπων και αγαθών

Η βασική αρχή του φιλελευθερισμού και των ακραίων αριστεριστών. Η ακραία φιλελεύθερη αγορά, χωρίς σύνορα, η οποία θα βρίσκει συνέχεια φθηνά εργατικά χέρια, για να μπορεί η οικονομία και οι επιχειρήσεις να βρίσκονται σε μία συνεχή ανάπτυξη και παραγωγική διαδικασία, χωρίς να βαλτώνουν με τις συνεχείς απαιτήσεις για καλλίτερες μισθολογικές απολαβές. Ένα σύστημα που θα υπόκεινται μόνο υπό την υψηλή εποπτεία μίας Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβερνήσεως.

Και εδώ έρχεται η αριστερά να υποστηρίζει και να επιδοτεί την δίχως όρια μετανάστευση. Να δαιμονοποιεί και να υβρίζει τους αντιδρώντες. Να λαχταρά την κατάργηση των συνόρων.

2) Διάλυση των εθνικών κρατών και της ιδέας της πατρίδας

Πλήρης ταύτιση και σε αυτό το σημείο. Μη ξεχνάμε τους εξωκοινοβουλευτικούς αναρχοφιλελεύθερους που καίνε την ελληνική σημαία και τους εντός της βουλής μέντορές τους (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΚΚΕ) που δικαιολογούν τις πράξεις αυτές. Μη ξεχνάμε τον βουλευτή της ΝΔ Βαρβιτσιώτη, που θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να βεβηλώνει το σύμβολο της πατρίδος μας. Μη ξεχνάμε τον Υπουργό Πάγκαλο, που στην κρίση των Ιμίων, απεκάλεσε την σημαία κουρελόπανο.

Παρόλα αυτά θέλουν να φαίνονται ότι τους χωρίζουν βαθιές ιδεολογικές διαφορές. Για να γίνουν πιστευτοί λοιπόν στο κοπάδι των προβάτων που ονομάζονται πολίτες και είναι οπαδοί τους, έχουν κρατήσει τις παλιές τους, εικονικές, διαχωριστικές γραμμές.

Οι μεν, και καλά, πιστεύουν στο αστικό κράτος και είναι υπέρ της διατηρήσεως των μεγάλων επιχειρήσεων και οι άλλοι μιλούν για το δίκιο του εργάτη κλπ. Του εργάτη βεβαίως που ρήμαξαν - διέλυσαν – σκότωσαν, φέρνοντας καραβιές λαθρομεταναστών – λαθροεργατών.

Αλλά βλέποντας αυτούς που απαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα παρατηρήσουμε κάτι εξωφρενικό. Οι πρόεδροι αυτού του κόμματος και πολλά στελέχη τους, είναι είτε νεόπλουτοι είτε προέρχονται από παραδοσιακές μεγαλοαστικές οικογένειες.

- Νίκος Κωνσταντόπουλος, του άλλοτε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, μεγαλοδικηγόρος και κολλητός μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών. Μη ξεχνάμε την, για μικρό διάστημα προεδρία του στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Αιτία αυτής του της θέσεως, η αδελφική φιλία με τις οικογένειες των Γιαννακόπουλων και των Βαρδινογιάννηδων!

- Αλέκος Αλαβάνος, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ο πλουσιότερος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Η οικογένειά του είχε τα λατομεία της Τήνου. ..

- Alexis Tsipras, γόνος και αυτός ιδιοκτήτη της μεγαλοκατασκευαστικής εταιρείας «ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ», με γιγαντιαίο κύκλο εργασιών σε Ελλάδα (από την εποχή της Χούντας...!) και στο εξωτερικό.

Ο Τσίπρας μάλιστα, με τις τελευταίες επισκέψεις του στις ΗΠΑ, εγκαινίασε μία νέα περίοδο. Πιστεύουμε ότι θα πρέπει αυτή η επίσκεψη να αποτελέσει το ορόσημο, για την αρχή της χρήσης ευρέως, της έννοιας «αριστεροφιλελευθερισμός».

Το σύνολο λοιπόν, σήμερα, του «δημοκρατικού» κοινοβουλευτικού τόξου στην Ελλάδα έχει μία ιδεολογία· τον φιλελευθερισμό του ακραίου αριστερισμού. Αφυδατωμένοι από οποιοδήποτε ίχνος πατριωτισμού και εθνικής συνειδήσεως, επιχειρούν την έλευση της νέας τάξης πραγμάτων, της παγκόσμιας οικονομικής κυβερνήσεως. Και αυτή η νέα τάξη θέλει δούλους· όχι πολίτες σκεφτόμενους και δει Έλληνες Πολίτες.

Σήμερα, με την πρεμούρα που έχουν για την εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου, απεκαλύφθησαν πλήρως. Βασικός του στόχος η διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Για αυτούς, ο Έλληνας που πετάει μία πέτρα στο κατάστημα ενός λαθρομετανάστη, είναι χειρότερος από έναν βιαστή! Για αυτούς ο Έλληνας που κάνει μαθήματα ιστορίας και αρχαίων ελληνικών στα παιδιά του είναι χειρότερος από τους λαθρομετανάστες μουσουλμάνους που αυτομαστιγώνονται στους δρόμους του Πειραιά.

Όλα αυτά τα παράσιτα, που βεβηλώνουν την πατρίδα μας, αποτελούν για τους προδότες κοινοβουλευτικούς, την μαγιά της μετάλλαξης της Ελληνικής Κοινωνίας.

Αυτοί που μας κυβερνούν και οι τσαρλατάνοι βουλευτές που τους περιστοιχίζουν, έχουν γίνει προ πολλού «πολίτες του κόσμου» και επιχειρούν να αποκτήσουμε και εμείς αυτόν τον τίτλο. Θέλουν να γίνουμε μαζάνθρωποι, άβουλοι εργάτες στην δούλεψή τους.

Θέλουν να γίνουμε μία μάζα ακαθορίστου φυλετικής προελεύσεως, να ξεχάσουμε την καταγωγή μας, να απαρνηθούμε το αίμα μας.

ΕΛΛΗΝΑ, ή θα αντισταθούμε ή θα χαθούμε. Ξύπνα και μη φοβάσαι. Πότισε την ψυχή σου με τα λόγια του ποιητή:

«Η γη μας γη των άφθαρτων αερικών και ειδώλων,

 πασίχαρος και υπέρτερος θεός μας είν' ο Απόλλων.

 Η Αρχαία Ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη.

 Ο Μέγας Παν δεν πέθανε, όχι. Ο Παν δεν πεθαίνει!».

 Κωστής Παλαμάς