Μεγάλη η πρόκριση της εθνικής ποδοσφαίρου, στους 16 του παγκοσμίου κυπέλλου και την χαρήκαμε όλοι μας. Είναι από αυτές τις στιγμές που χαρίζουν χαμόγελο στην καθημερινότητά μας.
Όμως, σε καμμία περίπτωση, δεν είναι λόγος αυτός για να νοιώσεις... εθνικά υπερήφανος. Ένα κλωτσοσκούφι είναι, δισεκατομμυρίων δολαρίων βεβαίως, που δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, πέραν των κερδών σε επιχειρηματίες και στα λαμόγια που το περικλείουν.
Σίγουρα, όταν αγωνίζεσαι με το εθνόσημο στο στήθος, ακόμα και σε κλωτσοσκούφι, πρέπει να το τιμάς και να δίνεις τον καλλίτερό σου εαυτό. Σίγουρα και οι διεθνείς ποδοσφαιριστές (και όλων των αθλημάτων και παιχνιδιών), τουλάχιστον οι περισσότεροι, νοιώθουν χαρά αγωνιζόμενοι με τα χρώματα της πατρίδος μας. Όμως το να σε κάνει να νοιώσεις εθνικά υπερήφανος, η πρόκριση οποιαδήποτε εθνικής ομάδας κάποιου παιχνιδιού, στην επόμενη φάση κάποιας διοργανώσεως, είναι άλλη μία ένδειξη που δείχνει την πτώση μας.
Εθνικά υπερήφανοι μπορεί να νοιώσουν και είναι λογικό, λαοί και κράτη που δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα σημαντικό στην ιστορική τους πορεία. Όμως, εμείς, οι δημιουργοί του παγκοσμίου πολιτισμού, είναι κατάντια και όνειδος να μιλάμε για εθνική υπερηφάνεια από μία καλή πορεία σε ένα κλωτσοσκούφι ή ακόμη και με την κατάκτηση μίας πολύ σημαντικής διοργανώσεως (όπως το 2004).
Και επαναλαμβάνουμε, χαρήκαμε με την πρόκριση της ομάδος μας και μακάρι και να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να μας δώσει ακόμη μεγαλύτερη χαρά.
Είναι όμως απαράδεκτο να μας κάνουν αυτά τα ποταπά πράγματα υπερήφανους Έλληνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου