Το διαβάσαμε στο ΒΗΜΑ
Ποιο είναι το «όριο» της Χρυσής Αυγής; Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο όριο προκλήσεων το οποίο το Κόμμα της Άκρας Δεξιάς από καιρό έχει ξεπεράσει με τα περίφημα «Τάγματα Εφόδου» ή τις προσπάθειες αυτοδικίας που μας πηγαίνουν σε άλλες, σκοτεινές ημέρες. Αναφέρομαι στο εκλογικό της όριο. Στην τελική απήχηση στην κοινωνία.
Προσωπικά εκτιμώ πως εάν αύριο για κάποιον έκτακτο λόγο γίνονταν ξανά εθνικές εκλογές, η Χρυσή Αυγή θα ξεπερνούσε ενδεχομένως και το διψήφιο ποσοστό. Όμως όποτε και να γίνουν, ένα τέτοιο ανοδικό φαινόμενο είναι σχεδόν νομοτελειακό. Για να μην σας πω πως ενδεχομένως το συγκεκριμένο κόμμα υπό κάποιες προϋποθέσεις - που δεν είναι και τόσο μακρινές - μπορεί να αποτελέσει και κόμμα εν δυνάμει εξουσίας ιδιαίτερα σε περίοδο πόλωσης λόγω διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Για ποιο λόγο όμως η Άκρα Δεξιά ξαφνικά απέκτησε τόσο δυνατή φωνή και – κατά την προσωπική ταπεινή μου γνώμη – διεκδικεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη;
Κατ’ αρχήν, σε μια Ελλάδα που τα προβλήματα της οικονομίας είναι τα σημαντικότερα, το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου έχει κατορθώσει να μεταθέσει τη συζήτηση σε μια υποκατηγορία του ευρύτερου ζητήματος του κραχ. Στο μεταναστευτικό. Σαφώς αυτή η πολιτική επιλογή αποτελεί μια προσωπική επιτυχία του Γραμματέα της Χρυσής Αυγής, για τον οποίο από αυτή εδώ τη γωνιά κατ’ επανάληψη έχω τονίσει πως δεν πρέπει πολιτικά να υποτιμηθεί (αν και αρκετοί αναγνώστες τότε με έβριζαν γράφοντας πως είμαι εκτός τόπου και χρόνου).
Όμως υπάρχουν κι άλλοι, βαθύτεροι και πιο «ψυχολογικοί» λόγοι που οδηγούν την κοινωνία στις αγκάλες των ακραίων κομμάτων. Το πραγματικά «νέο» των εκλογών που δις έγιναν στην πατρίδα μας δεν ήταν ούτε η κατακρήμνιση των δύο κομμάτων εξουσίας, ούτε η ανέλπιστη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν η καθίζηση του ΚΚΕ ούτε η εξαφάνιση του ΛΑΟΣ. Το πραγματικά καινούργιο στοιχείο ήταν πως ένα κόμμα από το 0,4% μέσα σε δύο χρόνια έφθασε στο 7%, με πρόσωπα εντελώς άγνωστα στο πανελλήνιο, που ούτε σπουδές και πτυχία είχαν, ούτε προσβάσεις στα ΜΜΕ και τα συστήματα εξουσίας.
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ο γεωπόνος Κασιδιάρης, ο σωματοφύλακας Λαγός, ο αγρότης Μπαρμπαρούσης, ο πλασιέ Καιάδας, οι λούμπεν αποκλεισμένοι της ζωής με μίσος αλλά και φόρα ήλθαν και μπήκαν στις ζωές μας. Αυτή η ομάδα που μας θυμίζει το καφενείο της γειτονιάς, τα παιδιά της πλατείας με τα οποία πιτσιρικάδες παίζαμε μπάλα και σκοτωνόμασταν στο ξύλο, αυτοί οι τύποι που έδιναν μάχη επιβίωσης καθημερινά προέρχονται από τα σπλάχνα της κοινωνίας.
Όχι από την κορυφή της, αλλά από τα κατάβαθα μιας Ελλάδας που ζει στο Πέραμα, στα Λιόσια, στα Μανιάτικα, στον Ασπρόπυργο κι όχι στην Εκάλη, την Κηφισιά ή τη Βουλιαγμένη. Πιο πολύ λοιπόν ο μέσος άνεργος ταυτίζεται με τον Κασιδιάρη, παρά με την κόρη ή τον γιο του τάδε ή δείνα βουλευτή, τέως υπουργού ή επιχειρηματία. Βέβαια ξεχνάει ο πολίτης πως ο Κασιδιάρης ξέρει πώς να δημιουργεί μέχρι στιγμής προβλήματα κι όχι πώς να τα λύνει. Όμως αυτό προς το παρόν ελάχιστους ενδιαφέρει.
Σε μια Ελλάδα που καθημερινά η αξιοπρέπεια του πολίτη τσαλακώνεται, που ο κάθε Γερμανός μπορεί να σε προσβάλλει (όπως εμείς βέβαια παλιότερα προσβάλλαμε τους Αλβανούς), ο Έλληνας στη Χρυσή Αυγή βρήκε αποκούμπι. Ακόμα και ο στρατιωτικός χαρακτήρας της οργάνωσης δίνει μια ανδρική υπόσταση σε κάποιους Έλληνες που είχαν ξεχάσει πως είναι να είσαι άνδρας.
Γιατί όταν φοράς τη στολή της Χρυσής Αυγής, με τη μαύρη μπλούζα και το ομοιόμορφο παντελόνι παραλλαγής, αυτόματα ενδεχομένως να νιώθεις πιο άνδρας. Να ξεχνάς την ανεργία, το κουρέλιασμα του σπιτονοικοκύρη που σε ξεφτιλίζει για τα χρέη σου, τις απειλές του αφεντικού, της εφορίας, του τοπικού βουλευτίσκου που στο παίζει και παράγοντας ενώ σου έχει θάψει το μέλλον δέκα χιλιάδες μέτρα κάτω από τη γη.
Ένα επίσης σημαντικό «ψυχολογικό» πλεονέκτημα που έχει η Χρυσή Αυγή έναντι των άλλων κομμάτων είναι και η συμμετοχή. Αν ψάξει κανείς στις οργανώσεις της εκτός του ρατσισμού και της βίας που είναι στην πρώτη γραμμή, θα δει και μια πρωτόγνωρη αλληλεγγύη. Βέβαια αυτή η βοήθεια είναι πριβέ και αλά καρτ. Είσαι Έλληνας και μέλος;
Τότε είσαι ΟΚ. Είσαι κάτι άλλο; Μαύρο φίδι που σε έφαγε. Σε μια περίοδο όμως μοναχικότητας, που η φωνή του ενός δεν ακούγεται πουθενά, το κόμμα της Άκρας Δεξιάς αποτέλεσε ένα υποκατάστατο μιας χαμένης εδώ και χρόνια συλλογικότητας.
Άνθρωποι μόνοι, ξαφνικά υπό το πρόσχημα της ιδεολογίας ενώθηκαν με άλλους. Πιστεύω δε μάλιστα πως πολλά είναι τα στελέχη της οργάνωσης που βαθιά μέσα τους δεν πιστεύουν τόσο στην βία ή δεν είναι αναφανδόν κατά των μεταναστών, απλά βρέθηκαν εκεί διότι μόνοι τους δεν είχαν να πάνε πουθενά. Που να πάει δηλαδή ένα 20χρονο παιδί, χωρίς σπουδές, που δεν βρίσκει δουλειά; Η Χρυσή Αυγή αποτέλεσε ένα καταφύγιο. Και λέω 20χρονο παιδί διότι βλέπω πως η επιτυχία του κόμματος στις νεανικές ηλικίες, είναι κάτω το πρωτόγνωρο. Και το ανησυχητικό φυσικά.
Όταν ένα παιδί έχει μια οικογένεια διαλυμένη καθώς η Αριστερά και οι δήθεν προοδευτικοί επί 40 και πλέον χρόνια μας πιπίλιζαν τα αφτιά για τον Μάη του 68 και την «ελευθεριότητα» στα πάντα, όταν ένα παιδί δεν ανήκει σε καμία επαγγελματική συντεχνία, όταν ένα παιδί βλέπει την αδικία και μπερδεύεται γιατί άλλα του τάξανε κι άλλα έγιναν, τότε ναι.
Θα πάει εκεί που θα του ανοίξουν την πόρτα. Σε αυτούς που θα του τάξουν παραδείσους. Θα πάει με τα παιδιά από την Ελευσίνα, το Πέραμα και τα Λιόσια. Θα πάει με τους τυπάδες με τις σκαμμένες φάτσες από τη Μεταμόρφωση και τη Νέα Φιλαδέλφεια, καθώς το πορτοφόλι του δεν φθάνει μέχρι την Κηφισιά ή το Παλιό Ψυχικό.
Με αυτά όμως και άλλα η Χρυσή Αυγή θα ανεβαίνει μέχρι μια ημέρα να μας πιάσει όλους στον ύπνο βράδυ με τις πιτζάμες και να μας ξαναθυμίσει τι σημαίνει «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Αυτά τα παιδιά θα είναι που θα μας προπηλακίσουν, θα μας φτύσουν και θα μας φυλακίσουν. Που θα μας εξορίσουν. Και το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Πως θα έχουν και δίκιο! Γιατί εμείς ως δήθεν προοδευτική κοινωνία ήταν που τα αποκλείσαμε.
Προσωπικά εκτιμώ πως εάν αύριο για κάποιον έκτακτο λόγο γίνονταν ξανά εθνικές εκλογές, η Χρυσή Αυγή θα ξεπερνούσε ενδεχομένως και το διψήφιο ποσοστό. Όμως όποτε και να γίνουν, ένα τέτοιο ανοδικό φαινόμενο είναι σχεδόν νομοτελειακό. Για να μην σας πω πως ενδεχομένως το συγκεκριμένο κόμμα υπό κάποιες προϋποθέσεις - που δεν είναι και τόσο μακρινές - μπορεί να αποτελέσει και κόμμα εν δυνάμει εξουσίας ιδιαίτερα σε περίοδο πόλωσης λόγω διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Για ποιο λόγο όμως η Άκρα Δεξιά ξαφνικά απέκτησε τόσο δυνατή φωνή και – κατά την προσωπική ταπεινή μου γνώμη – διεκδικεί ακόμα μεγαλύτερη δύναμη;
Κατ’ αρχήν, σε μια Ελλάδα που τα προβλήματα της οικονομίας είναι τα σημαντικότερα, το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου έχει κατορθώσει να μεταθέσει τη συζήτηση σε μια υποκατηγορία του ευρύτερου ζητήματος του κραχ. Στο μεταναστευτικό. Σαφώς αυτή η πολιτική επιλογή αποτελεί μια προσωπική επιτυχία του Γραμματέα της Χρυσής Αυγής, για τον οποίο από αυτή εδώ τη γωνιά κατ’ επανάληψη έχω τονίσει πως δεν πρέπει πολιτικά να υποτιμηθεί (αν και αρκετοί αναγνώστες τότε με έβριζαν γράφοντας πως είμαι εκτός τόπου και χρόνου).
Όμως υπάρχουν κι άλλοι, βαθύτεροι και πιο «ψυχολογικοί» λόγοι που οδηγούν την κοινωνία στις αγκάλες των ακραίων κομμάτων. Το πραγματικά «νέο» των εκλογών που δις έγιναν στην πατρίδα μας δεν ήταν ούτε η κατακρήμνιση των δύο κομμάτων εξουσίας, ούτε η ανέλπιστη άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν η καθίζηση του ΚΚΕ ούτε η εξαφάνιση του ΛΑΟΣ. Το πραγματικά καινούργιο στοιχείο ήταν πως ένα κόμμα από το 0,4% μέσα σε δύο χρόνια έφθασε στο 7%, με πρόσωπα εντελώς άγνωστα στο πανελλήνιο, που ούτε σπουδές και πτυχία είχαν, ούτε προσβάσεις στα ΜΜΕ και τα συστήματα εξουσίας.
Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ο γεωπόνος Κασιδιάρης, ο σωματοφύλακας Λαγός, ο αγρότης Μπαρμπαρούσης, ο πλασιέ Καιάδας, οι λούμπεν αποκλεισμένοι της ζωής με μίσος αλλά και φόρα ήλθαν και μπήκαν στις ζωές μας. Αυτή η ομάδα που μας θυμίζει το καφενείο της γειτονιάς, τα παιδιά της πλατείας με τα οποία πιτσιρικάδες παίζαμε μπάλα και σκοτωνόμασταν στο ξύλο, αυτοί οι τύποι που έδιναν μάχη επιβίωσης καθημερινά προέρχονται από τα σπλάχνα της κοινωνίας.
Όχι από την κορυφή της, αλλά από τα κατάβαθα μιας Ελλάδας που ζει στο Πέραμα, στα Λιόσια, στα Μανιάτικα, στον Ασπρόπυργο κι όχι στην Εκάλη, την Κηφισιά ή τη Βουλιαγμένη. Πιο πολύ λοιπόν ο μέσος άνεργος ταυτίζεται με τον Κασιδιάρη, παρά με την κόρη ή τον γιο του τάδε ή δείνα βουλευτή, τέως υπουργού ή επιχειρηματία. Βέβαια ξεχνάει ο πολίτης πως ο Κασιδιάρης ξέρει πώς να δημιουργεί μέχρι στιγμής προβλήματα κι όχι πώς να τα λύνει. Όμως αυτό προς το παρόν ελάχιστους ενδιαφέρει.
Σε μια Ελλάδα που καθημερινά η αξιοπρέπεια του πολίτη τσαλακώνεται, που ο κάθε Γερμανός μπορεί να σε προσβάλλει (όπως εμείς βέβαια παλιότερα προσβάλλαμε τους Αλβανούς), ο Έλληνας στη Χρυσή Αυγή βρήκε αποκούμπι. Ακόμα και ο στρατιωτικός χαρακτήρας της οργάνωσης δίνει μια ανδρική υπόσταση σε κάποιους Έλληνες που είχαν ξεχάσει πως είναι να είσαι άνδρας.
Γιατί όταν φοράς τη στολή της Χρυσής Αυγής, με τη μαύρη μπλούζα και το ομοιόμορφο παντελόνι παραλλαγής, αυτόματα ενδεχομένως να νιώθεις πιο άνδρας. Να ξεχνάς την ανεργία, το κουρέλιασμα του σπιτονοικοκύρη που σε ξεφτιλίζει για τα χρέη σου, τις απειλές του αφεντικού, της εφορίας, του τοπικού βουλευτίσκου που στο παίζει και παράγοντας ενώ σου έχει θάψει το μέλλον δέκα χιλιάδες μέτρα κάτω από τη γη.
Ένα επίσης σημαντικό «ψυχολογικό» πλεονέκτημα που έχει η Χρυσή Αυγή έναντι των άλλων κομμάτων είναι και η συμμετοχή. Αν ψάξει κανείς στις οργανώσεις της εκτός του ρατσισμού και της βίας που είναι στην πρώτη γραμμή, θα δει και μια πρωτόγνωρη αλληλεγγύη. Βέβαια αυτή η βοήθεια είναι πριβέ και αλά καρτ. Είσαι Έλληνας και μέλος;
Τότε είσαι ΟΚ. Είσαι κάτι άλλο; Μαύρο φίδι που σε έφαγε. Σε μια περίοδο όμως μοναχικότητας, που η φωνή του ενός δεν ακούγεται πουθενά, το κόμμα της Άκρας Δεξιάς αποτέλεσε ένα υποκατάστατο μιας χαμένης εδώ και χρόνια συλλογικότητας.
Άνθρωποι μόνοι, ξαφνικά υπό το πρόσχημα της ιδεολογίας ενώθηκαν με άλλους. Πιστεύω δε μάλιστα πως πολλά είναι τα στελέχη της οργάνωσης που βαθιά μέσα τους δεν πιστεύουν τόσο στην βία ή δεν είναι αναφανδόν κατά των μεταναστών, απλά βρέθηκαν εκεί διότι μόνοι τους δεν είχαν να πάνε πουθενά. Που να πάει δηλαδή ένα 20χρονο παιδί, χωρίς σπουδές, που δεν βρίσκει δουλειά; Η Χρυσή Αυγή αποτέλεσε ένα καταφύγιο. Και λέω 20χρονο παιδί διότι βλέπω πως η επιτυχία του κόμματος στις νεανικές ηλικίες, είναι κάτω το πρωτόγνωρο. Και το ανησυχητικό φυσικά.
Όταν ένα παιδί έχει μια οικογένεια διαλυμένη καθώς η Αριστερά και οι δήθεν προοδευτικοί επί 40 και πλέον χρόνια μας πιπίλιζαν τα αφτιά για τον Μάη του 68 και την «ελευθεριότητα» στα πάντα, όταν ένα παιδί δεν ανήκει σε καμία επαγγελματική συντεχνία, όταν ένα παιδί βλέπει την αδικία και μπερδεύεται γιατί άλλα του τάξανε κι άλλα έγιναν, τότε ναι.
Θα πάει εκεί που θα του ανοίξουν την πόρτα. Σε αυτούς που θα του τάξουν παραδείσους. Θα πάει με τα παιδιά από την Ελευσίνα, το Πέραμα και τα Λιόσια. Θα πάει με τους τυπάδες με τις σκαμμένες φάτσες από τη Μεταμόρφωση και τη Νέα Φιλαδέλφεια, καθώς το πορτοφόλι του δεν φθάνει μέχρι την Κηφισιά ή το Παλιό Ψυχικό.
Με αυτά όμως και άλλα η Χρυσή Αυγή θα ανεβαίνει μέχρι μια ημέρα να μας πιάσει όλους στον ύπνο βράδυ με τις πιτζάμες και να μας ξαναθυμίσει τι σημαίνει «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών». Αυτά τα παιδιά θα είναι που θα μας προπηλακίσουν, θα μας φτύσουν και θα μας φυλακίσουν. Που θα μας εξορίσουν. Και το αστείο ξέρετε ποιο είναι; Πως θα έχουν και δίκιο! Γιατί εμείς ως δήθεν προοδευτική κοινωνία ήταν που τα αποκλείσαμε.
